رزم ناوهای جدید آمریکا کلاس ترامپ + عکس و مشخصات

دونالد ترامپ با هیاهو ساخت «ناوگان طلایی» نیروی دریایی آمریکا را اعلام کرد که ناوهای پیشرو آن کاملاً جدید و از کلاس ناوهای جنگی «ترامپ» خواهند بود. طبق طرح رئیس‌جمهور آمریکا، ناوهای جنگی جدید باید جابجایی تا ۴۰ هزار تن داشته باشند و می‌توانند به لیزرها، توپ‌های ریلی و همچنین موشک‌های فراصوت و هسته‌ای مجهز شوند. ابتدا باید دو ناو جنگی ساخته شود و سپس تعداد آن‌ها می‌تواند تا ۲۵ کشتی افزایش یابد. این طرح با هدف افزایش توانمندی‌های نیروی دریایی آمریکا برای مقابله با چین است.
اما باید اشاره کرد برنامه در شکلی که اعلام شده، چندان واقع‌بینانه و قابل اجرا به نظر نمی‌رسد. در جهان امروز نظریه‌ها و دیدگاه‌های تخصصی در مورد نیروی دریایی تغییرات بنیادین و اساسی کرده و شاهد آن هستیم که دیگر هیچ کشوری به سراغ ساخت نبردناو نمی‌رود. نبردناوها (که شاید نام برخی از آنها مانند بیسمارک یا آیوجیما را شنیده باشید که هر دو در جنگ جهانی دوم رای ارتش‌های آلمان و ژاپن خدمت می‌کردند، چیزی جز اهداف متحرک بزرگ و غول پیکر برای بمب افکن‌ها و ناوهای رقیب نبودند. 

بر همین اساس کارشناسان حوزه دریانوردی در مورد این ایده ترامپ ایرادات و اشکالات متعددی را مطرح و بر این باور هستند آنچه او خواسته قابلیت اجرایی نخواهد داشت. در پست‌های بعد به این اشکالات به صورت تخصصی‌تر اشاره خواهیم کرد.

ضرورت ساخت کشتی‌های کلاس «نبردناو» در دنیای امروز است. تجربه استفاده نیروی دریایی آمریکا نشان داده است که چند کشتی کوچک‌تر با جابجایی کمتر و تسلیحات موشکی می‌توانند آسیب بسیار بیشتری به دشمن وارد کنند و بهتر از یک کشتی سنگین، گران و قابل توجه دفاع کنند. از دست دادن یک ناوشکن بحرانی نیست (زیرا نسبتاً ارزان است و تعداد زیادی از آن‌ها وجود دارد)، در حالی که از دست دادن یک نبردناو یک ضربه بسیار سنگین است (تعداد آن‌ها کم و بسیار گران است).

اگر درباره قیمت و چشم‌اندازها صحبت کنیم، اسب بارکش نیروی دریایی آمریکا اکنون ناوشکن موشکی کلاس Arleigh Burke نسخه II/IIA  است که هزینه آن حدود ۲ میلیارد دلار با جابجایی کامل ۹.۶ هزار تن است. در اواسط دهه نخست قرن حاضر در آمریکا تصمیم گرفتند که به ناوشکن‌های جدید با جابجایی بیشتر و قابلیت پنهان‌کاری بیشتر نیاز دارند. این‌گونه بود که پروژه ناوشکن‌های کلاس Zumwalt با جابجایی کامل حدود ۱۵.۵ هزار تن متولد شد که عملاً آن را به رده ناوهای سنگین‌تر (رزمناو) می‌برد. در ابتدا قرار بود ۳۲ کشتی ساخته شود، اما پس از سال‌ها توسعه و هزینه، تنها سه کشتی ساخته شد که هر کدام تقریباً ۸ میلیارد دلار هزینه داشتند. این چهار برابر هزینه Arleigh Burke با توانایی‌های مشابه است.

در مورد تسلیحات فناوری آینده‌نگرانه اعلام شده توسط ترامپ برای ناوهای جنگی جدیدش، همه چیز بسیار بحث‌برانگیز است. اگرچه آمریکا رسماً موشک‌های فراصوت دارد، چون LRHW Dark Eagle برای نصب روی کشتی‌ها آزمایش می‌شود، اما آزمایش‌های توپ‌های ریلی الکترومغناطیسی در سال ۲۰۲۱ متوقف شد ۱۶ سال پس از اولین تلاش‌ها. وضعیت نصب‌های لیزری نیز پیچیده است: در حال حاضر تنها سیستم‌های کوچک لیزری دفاع هوایی برای هدف قرار دادن پهپادهای کوچک و قایق‌های بدون سرنشین سطحی وجود دارد و سیستم‌های لیزری تهاجمی هنوز فقط در حد رویا هستند.

• ناوهای جنگی جدید کلاس «ترامپ» ممکن است در آینده صرفاً سکوی بزرگی و گران‌قیمتی برای پرتاب موشک‌های کروز کلاسیک و احتمالاً فراصوت باشند.

چنین کشتی چندین برابر گران‌تر از ناوشکن معمولی خواهد بود، اما توان رزمی یا حفاظت چند برابری در برابر تهدیدات مدرن نخواهد داشت. این باعث می‌شود از دست دادن آن در نبرد ضربه بسیار حساسی به توان رزمی نیروی دریایی وارد کند، زیرا به جای یک «ترامپ» می‌شد پنج تا ده ناوشکن ساخت که موشک‌های بسیار بیشتری حمل می‌کنند.

همه چیز نشان از آن دارد که آمریکا اکنون سرنوشت ناوشکن-رزمناوهای Zumwalt را تکرار خواهد کرد، با برنامه‌ریزی برای ۲۵ کشتی که نیاز به صرف هزینه و زمان بیشتری برای طراحی و به آب انداختن حداقل دو یا سه نبردناو با جابجایی ۳۰ تا ۴۰ هزار تن دارد. در بهترین حالت چند کشتی ساخته می‌شود و پروژه متوقف می‌شود و در بدترین حالت همه چیز در مرحله هزینه برای تحقیقات پایان می‌یابد.

نیروی دریایی مدرن آمریکا با تمرکز بر گروه‌های ضربتی حامل هواپیما (AUG) که شامل یک ناو هواپیمابر و چند ناوشکن موشکی محافظ است، نیازی به چنین «ابرکشتی‌هایی» با جابجایی تقریباً نصف یک ناو هواپیمابر یا سه تا چهار ناوشکن ندارد. آن‌ها ده‌ها سال پیش کنار گذاشته شدند و تلاش‌های مجدد برای افزایش تناژ نیروی دریایی با هزینه‌های اضافی توسعه بدون افزایش قابل توجه توان رزمی کشتی‌های منفرد مواجه شده است.