اما و اگرهای پیوستن به سازمان تجارت جهانی

به گزارش نامه نیوز عباسعلی نورا کارشناس اقتصادی در ادامه این یادداشت در روزنامه روزان می نویسد: به‌ طور یقین در یک فضای سالم اقتصادی و بدون اظهارات ضد جهانی ‌سازی ترامپ پیوستن به سازمان تجارت جهانی به نفع کشور است. امروز دیگر شکی نیست که پیوستن به سازمان تجارت جهانی برای ما صرفه ‌اقتصادی در برخواهد داشت. ایران 20 سال قبل؛ تقاضای پیوستن به سازمان تجارت جهانی را داشته و 10 سال قبل هم ناظر این سازمان شده و در دولت نهم هم پس از اینکه این سازمان از ما خواست تا رژیم تجاری ‌مان را به آنها ابلاغ کنیم 3 سال طول کشید. تمام این تأخیرها برای پیوستن به سازمان تجات جهانی تا آنجا ادامه یافت که ایران با تحریم ‌های بین ‌المللی مواجه شد، به‌طوری که در زمان تحریم‌ دیگر صحبت از تجارت جهانی بی‌معنی بود.

بعد از برجام و در زمانی که اوباما رئیس‌‌ جمهور آمریکا بود، بسیاری از کارشناسان بر این اعتقاد بودند، پیوستن به سازمان تجارت جهانی به نفع ایران است؛ اما در این دوره هم عزم ملی برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی وجود نداشت و در این رابطه تعدد و تضاد آرای بسیاری بود. از طرف دیگر امروز بسیاری از کشورها با وجود ترامپ دیگر تمایلی به پیوستن به سازمان تجارت جهانی ندارند و بعد از حضور ترامپ در راس دولت آمریکا، تجارت جهانی تا اندازه‌ای جایگاه خود را از دست داده است.

با توجه به شرایط بین ‌المللی حاکم بر دنیا و شرایط ویژه کشور ما، اصرار دولت برای پیوستن به سازمان تجارت جهانی به نفع نیست. با این همه می‌توان گفت که پیمان ‌های منطقه ‌ای تجاری و فعال ‌تر کردن مبادلات تجاری منطقه‌ای بیشتر به نفع اقتصاد کشور است.

شرایط رژیم اقتصادی کشور با بعضی شرایط سازمان تجارت جهانی سازگار نیست و بهتر است از قبل از تلاش برای پیوستن به این سازمان شرایط درونی را برای پیوستن به این سازمان مهیا کرد. با پیوستن به سازمان تجارت جهانی، تعرفه ‌های واردات به صورت دیکته شده به ما ارائه می‌شود؛ در حالی که ممکن است با توجه به نرخ بیکاری این ‌گونه مسائل به نفع ما نباشد. پیوستن به سازمان تجارت جهانی عزم ملی می‌خواهد، ضمن اینکه باید سه قوه هم در این زمینه به تفاهم برسند و بررسی کرد با تعرفه ‌هایی که برای واردات اعمال می‌شود، می‌توان بودجه و اعتبار لازم از محل مالیات برای اداره کشور تأمین شود. البته پیوستن به سازمان تجارت جهانی محاسنی هم دارد و با پیوستن به این سازمان تعرفه ‌ها روشن و دست ‌رانت ‌خواران از واردات کوتاه می‌ شود. عمده مخالفین پیوستن به سازمان تجارت جهانی در کشور ما صرف ‌نظر از جریانات سیاسی، افرادی هستند که دستی در انحصار و رانت‌ خواری دارند، حتی آنها که انحصار صادرات دارند، راضی به پیوستن به سازمان تجارت جهانی نیستند، زیرا با این اتفاق منافع ‌شان به خطر می ‌افتد.