حمله به ونزوئلا؟ آسان روی نقشه، غیرممکن در واقعیت

پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :

گروه بین الملل نامه نیوز : این روزها که دوباره تهدیدهای تکراری واشنگتن علیه ونزوئلا در فضای رسانه‌ای می‌پیچد، بیشتر از همیشه می‌توان فهمید که «گزینه نظامی»، بیش از آن‌که قدرت‌نمایی باشد، نشانه‌ای از استیصال است. اما پشت این هیاهو، واقعیتی سنگین وجود دارد: ونزوئلا فقط یک کشور نفت‌خیز نیست؛ یک قلعه طبیعی، یک گره ژئوپلیتیک، و یک میدان مین استراتژیک است که ارتش آمریکا بهتر از هرکس می‌داند ورود به آن یعنی گم شدن در سرزمینی که راه خروج از آن معلوم نیست.

جنگی که روی نقشه آسان است، اما در میدان واقعی بی‌رحمانه

به نقشه نگاه کنید: فاصله ونزوئلا با خاک آمریکا تنها ۱۷۰۰ کیلومتر است. برای ارتشی که جهان را با ناوهای هواپیمابرش تهدید می‌کند، این فاصله چیزی نیست. اما همین نزدیکی، تله‌ای است که واشنگتن را سال‌ها گرفتار خود کرده.

دریای کارائیب، که باید راه میانبر آمریکا باشد، به‌قدری به سامانه‌های راداری و موشکی ونزوئلا نزدیک است که هر حرکت بزرگ نظامی، بلافاصله در تیررس قرار می‌گیرد. پورتوریکو پایگاهی بزرگ دارد، اما از هدف دور است و چنین جنگی نیازمند تدارکاتی است که حتی ارتش آمریکا هم نمی‌تواند به‌سادگی فراهمش کند. جزایر ویرجین کوچک‌تر از آن‌اند که نقش عقبه جنگی داشته باشند. و کلمبیانزدیک‌ترین مسیر دقیقا همان جایی است که هر حمله از آن نقطه، می‌تواند آتش یک جنگ منطقه‌ای را روشن کند.

آمریکایی‌ها خوب می‌دانند اگر اولین گلوله از آن سمت شلیک شود، ونزوئلا حق دارد از اصل «دفاع فعال» استفاده کند؛ و این یعنی تبدیل شدن یک حمله محدود به یک درگیری گسترده در جغرافیای آمریکای لاتین.

جغرافیا علیه آمریکا: آمازون، آند و اورینوکو

شاید هیچ‌چیز به اندازه جغرافیای ونزوئلا آمریکا را می‌ترساند. کشوری که نیمی از آن در جنگل‌های انبوه آمازون ناپدید می‌شود و ارتش مهاجم را در هزارتویی از رطوبت، حشرات، مه و پوشش گیاهی دفن می‌کند.

رشته‌کوه آند در شمال کشور همچون سدی سنگی ایستاده و حرکت زمینی را تقریباً ناممکن می‌سازد.

رودخانه عظیم اورینوکو، یکی از بزرگ‌ترین سدهای طبیعی جهان، خطوط تدارکات را می‌بلعد.

آنچه روی نقشه ساده است، در واقعیت یک کابوس لجستیکی است؛ چیزی که حتی ژنرال‌های پنتاگون هم بارها گفته‌اند:

«ونزوئلا عراق نیست؛ شبیه ویتنامِ آمریکای لاتین است.»

در دل کارائیب، آمریکا نزدیک است اما در دسترس نیست

اینکه آمریکا در کارائیب پایگاه دارد به معنای پیروزی نیست. هر عملیات هوایی از پورتوریکو یا جزایر مجاور، باید از لابه‌لای شبکه راداری ونزوئلا عبور کند؛ شبکه‌ای که با کمک ایران و روسیه در دو دهه گذشته چندلایه شده.

پدافندهای S-300 و Buk در نقاط استراتژیک مستقر شده‌اند و موشک‌های ضدکشتی ونزوئلا که بردشان تا عمق کارائیب می‌رسد هر ناو آمریکایی را مجبور به عقب‌نشینی می‌کنند.

ونزوئلا کشوری نیست که واشنگتن بتواند با چند موشک به آن فشار بیاورد.

این کشور، حلقه مهمی از محور مقاومت آمریکای لاتین است: چین در میادین نفتی اورینوکو سرمایه‌گذاری سنگین دارد،روسیه به‌صورت رسمی در آموزش و تجهیز نیروهای ونزوئلا نقش دارد،ایران در بحران بنزین سال‌های گذشته، با تانکرهای نفتی خود تحریم آمریکا را شکست.به زبان دیگر، حمله به ونزوئلا یعنی حمله به منافع مستقیم سه قدرت جهانی.آمریکا می‌داند چنین جنگی یک‌طرفه نخواهد بود.

چرا آمریکا هنوز هم از ونزوئلا زخم دارد؟

ریشه عصبانیت آمریکا اقتصادی است، اما نه اقتصادی از جنس مردم.ونزوئلا بزرگ‌ترین ذخایر نفت جهان را دارد؛ ذخایری که اگر به‌طور کامل فعال شوند، معادلات نفتی جهان را از دست واشنگتن خارج می‌کنند.اما مسئله فقط نفت نیست؛ مسئله «استقلال» هم است.

کاخ سفید از این می‌ترسد که آمریکای لاتین دوباره تبدیل به منطقه‌ای شود که از نفوذ آمریکا بیرون رفته و در مدار چین، روسیه و ایران قرار بگیرد.

۲۰ سال تلاش بی‌نتیجه؛ شکست‌هایی که ادامه دارد

آمریکا از کودتای نافرجام ۲۰۰۲ علیه چاوز تا پرونده مضحک «خوان گوایدو»، از تحریم‌های نفس‌گیر تا تجاوزهای اطلاعاتی، همه راه‌ها را امتحان کرده اما ساختار سیاسی کاراکاس هنوز پابرجاست.

این شکست طولانی، برای واشنگتن مایه تحقیر است. مادورو برای آمریکا فقط یک رئیس‌جمهور نیست؛ یک نماد شکست استراتژیک و ایدئولوژیک است.

آمریکا در سه جبهه گرفتار است؛ ونزوئلا جبهه چهارمی است که تحملش را ندارد. امروز ارتش آمریکا گرفتار چند بحران هم‌زمان است:در اوکراین با روسیه،در تایوان با چین،و در خاورمیانه با موج تازه‌ای از درگیری‌ها.

ورود به جنگی دیگر، آن هم در سرزمینی که جغرافیا، مردم، تاریخ و متحدان جهانی‌اش علیه آمریکا هستند، عملی نیست.

حتی افکار عمومی آمریکا نیز دیگر تحمل جنگ ندارد.

تهدیدهای آمریکا بلند است، اما توخالی

تمام نشانه‌ها می‌گویند که تهدید آمریکا به حمله، بیشتر شبیه یک نمایش رسانه‌ای است تا یک گزینه واقعی.واشنگتن خوب می‌داند که ورود به این جنگ، یعنی انتحار سیاسی و نظامی. و هرچه زمان می‌گذرد، این واقعیت آشکارتر می‌شود:امروز، ونزوئلا بیش از هر زمان دیگری توان ایستادن در برابر آمریکا را دارد و آمریکا بیش از همیشه از این ایستادگی می‌ترسد.