تحلیل روزنامه روسی از روابط تهران و مسکو: ایرانِ خسته از پوتین می خواهد به آمریکا برای غرق کردن روسیه کمک کند!

به گزارش نامه نیوز، ایران بر سر راه انتخاب قرار گرفته - یا صلح با امریکا و یا تلاش برای قرابت با روسیه. در صورتی که ایران با امریکا صلح کند، دریچه امکانات به روی روسیه بسته خواهد شد. هم در ایران و هم در امریکا، بسیاری از افراد به دنبال صلح میان این دو کشور هستند، اما روسیه در این مورد دلیلی برای مسرت ندارد - این صلح، بر روی طرح های مربوط به صادرات مجدد نفت و گاز ایران خط بطلان خواهد کشید، یعنی، معامله عظیمی به ارزش 20 میلیارد دلار.

بدتر از آن این که ایران به رقیب جدی روسیه در بازارهای اروپا بدل خواهد شد، به منافع روسیه در سوریه ضربه وارد خواهد شد و از سمت جنوب جبهه جدیدی گشوده خواهد شد. بمباران امریکا علیه سوریه، به عنوان دور جدیدی از جنگ علیه تروریسم قلمداد می شود و هدف از آن، هشدار به ایران از این جهت است که نباید به روسیه تکیه کند - این کشور بسیار ضعیف است و قادر نیست حتی از سوریه دفاع کند، چه رسد به ایران. فعلا، روسیه و ایران گام های قاطعانه ای به سوی یکدیگر برنداشته اند، اما زمان آن نیز رو به پایان است. سال های متمادی که ایران تحت اعمال تحریم ها قرار داشت، روسیه روابط خود با تهران را ادامه می داد. مهندسان روسی تاسیسات اتمی را احداث کردند و ایران تکنیک و تسلیحات روسی را خریداری می کرد. اما آن قرابت واقعی، مورد نظر ایرانی ها، تاکنون نیز برقرار نشده است. روسیه تحت فشار اسرائیل و امریکا در رژیم تحریم های ضد ایرانی شرکت داشت - برای نمونه، سیستم دفاع ضد موشکی قدرتمندی که ایران مبلغ کامل آن را پرداخت کرده بود، به این کشور ارسال نشد. به رغم درخواست ها و گوشه و کنایه های ایران، پوتین، رئیس جمهور روسیه، در نهایت نیز برای دیدار رسمی از تهران آماده نشد. روس ها فکر می کردند نباید تعجیلی نشان دهند. اسرائیل مانع از قرابت ایران - امریکا می شد. نتانیاهو، نخست وزیر اسرائیل، از متحدان و یاران امریکایی خود درخواست می کرد و می کند که ایران را بمباران کنند. تمامی قوه تبلیغاتی اسرائیل صرف تبلیغات ضد ایرانی می شود. درخواست ایران برای ورود به سازمان همکاری های شانگهای، پیشنهاد این کشور برای قرابت با روسیه، هر چند رد نمی شد، اما برای مدت نامعلومی به تعویق می افتاد و این بخشی از شیوه های جمعی سیاسی پوتین بود. کندی عمل و دفع الوقت از خصوصیت بارز پوتین و ملت روسیه و مختص عصر احیای کند روسیه، بعد از تراژدی سال 1991 میلادی بوده است. اما، این عصر به پایان رسیده و زمان ایجاد اصلاحات فرا رسیده است. به صورت برق آسایی دولت قانونی در کیف سقوط کرد و به صورت برق آسایی کریمه به روسیه بازگشت، در پی آن، علیه روسیه تحریم هایی اعمال و دونباس شاهد شورش هایی شد و امریکا سوریه و عراق را بمباران کرد. امریکایی ها تصمیم گرفته اند درنگ نکنند، تا روسیه به قدرت بزرگی بدل شود و نتوانند با آن رقابت کنند و در حال حاضر، تلاش می کنند بار دیگر این کشور را به زانو درآورند. برای امریکایی ها، روسیه از ایران که در اثر اعمال تحریم ها ضعیف شده است، خطرناک تر است. دوران نامشخصی از راه رسیده است. آیا امریکا موفق خواهد شد ایرانی ها را متقاعد کند؟ تحریم ها ایرانی ها را درمانده کرده است. در ایران، قدرت هایی هستند (مقامات و تجار) که برای توافق با امریکا تلاش می کنند. روحانی، رئیس جمهور کنونی ایران، نیز به عنوان حامی تعامل با غرب شهرت دارد. رهبران ایران که از غیر قابل اعتماد بودن روسیه خسته شده اند، احتمال دارد مرتکب خطای بزرگی شوند - امریکا را برای غرق کردن روسیه کمک کنند و سپس، با امریکا تنها بمانند. پوتین می تواند به تهران سفر کند و تمامی مشکلات میان دو کشور را حل و فصل کند و در طرح های انرژی و احداث خطوط راه آهن مساعدت نشان دهد ( طرح چندین میلیارد دلاری) و اجرای طرح عظیم گاز و نفت را تسریع کند. از این طریق، می تواند روسیه را از افت نرخ نفت و گاز نجات دهد، پاسخ قاطعانه ای به تحریم ها بدهد و کشور را در برابر وارد شدن ضربات از جنوب در امان نگه دارد. در حال حاضر، روسیه می تواند سیستم دفاع ضد موشکی را به ایران ارسال کند، هواپیمایی این کشور را مدرنیزه کند، این کشور را وارد سازمان همکاری های شانگهای کند، امتیاز اتحاد گمرکی را صادر کند، به طور کامل از رژیم تحریم های اعمالی علیه ایران خارج شود و مذاکرات مربوط به خلع سلاح هسته ای را از بن بست خارج کند. اتحاد روسیه - ایران به رهبر چین نیز کمک خواهد کرد تا مطمئن شود، این استاد فرهنگ [کهن ] با چه کشوری همیاری می کند (البته، با مسکو!) پیامدهای منفی آن چیست؟ در وهله نخست، امریکا را به خشم خواهد آورد. اما خشم امریکایی ها ساده نخواهد بود. از سخنان اوباما، رئیس جمهور امریکا، در سازمان ملل متحد چنین برمی آید که امریکا نمی داند نخست، چه کسی را هدف قرار دهد - خلیفه ابوبکر و یا روسیه. آیا اسرائیل نیز از این موضوع خشمگین خواهد شد ؟ ظاهرا، در این کشور با بروز تحولات در مواضع قدرت های بزرگ در قبال ایران کنار آمده اند. ایران، کشوری زیبا با فرهنگ کهن، باغ های گل سرخ ، اشعار و معماری غنی، می تواند به متحد مهم روسیه بدل شود. البته نخبگان روسی دوستی با اروپا را ترجیح می دهند که قطعا، زمانی این امر نیز میسر خواهد شد. اما، در این مرحله، دوستی با کسی بهتر است که ممکن است، نه با کسی که دلمان می خواهد. نمونه تلخ آلمان در سال های 1940 - 1930 میلادی را باید در برابر چشمان مان داشته باشیم. آدولف هیتلر اجازه داد ارتش انگلیس از دونکرک به خانه خود بازگردد، از تلاش برای تصرف انگلیس صرفنظر کرد، با نفرت تمام از استالین که حاضر بود با آلمان دوستی و همکاری کند، روی گرداند. وی در ویرانه های برجای مانده از بمباران انگلیس و امریکا در آلمان خودکشی کرد، یعنی زمانی که سربازهای روسی به برلین وارد شده بودند. البته این یک نمونه کاملا مشابه با روسیه نیست - روسیه با هیچ کشوری درگیر جنگ نیست و قصد جنگ نیز ندارد. اما، گرایش به سوی جهان آنگلوساکسون ها که در فرار الیگارشی های روسی در جزایر انگلیس موثر بود، می تواند بار دیگر، در سرنوشت روسیه نقشی داشته باشد. در حال حاضر، آینده روسیه در گرو دوستی با ایران و چین قرار گرفته است. و اکنون، باید هر چه سریع تر و تا زمانی که ایران را اغفال نکرده اند، در خصوص این کشور تصمیم گیری کرد.

منبع: تیک