پ مثل پرواز، پلاسکو

وحید مرادی* دو سال بیشتر روز و شبم را در حوالی میدان فردوسی گذرانده ام وقتی خبر آتش سوزی در پلاسکو را شنیدم تمام تصاویر آن محله قدیمی،دوست داشتنی و کمی هم دیپلماتیک را متصور شدم با خود گفتم : (پلاسکو) تو یکی نی هزاری... آتش از ساعت اولیه صبح به جان پلاسکوی قدیمی افتاد بعد از چند ساعت مبارزه پلاسکو ضربه فنی شد. همراه این ضربه چه گریه ها،اشک ها و غم ها که دیده نشد چه اذکاری که بر زبان ها جاری نشد! عده ای در صف فیلمبرداری، دسته ای هم در صف اهدای خون صحنه های زشت و زیبای زیادی رقم خورد. اما مثال معروفی هست علاج واقعه قبلا از وقوع باید یا شعار می نویسیم:" اول ایمنی بعد کار"... اما آنقدر به درمان بی توجه بودیم که ایمنی هم به خطر افتاد. مدارکی موجود است که شهرداری سی بار به هیئت مدیره پلاسکو هشدار داده است وبه گفته مسئولان توجه ای نشده است. سوال اینجاست مگر امنیت و جان انسان ها موردی است که کسی در برابر آن بی توجه باشد؟ فرض کنیم قانون هیچ جایی برای پلمپ یا بسته شدن چنین مجتمع هایی پیش بینی نکرده چرا به نهادهای قانون گزار گزارشی ارائه نشده تا در این مسئله ورود کنند ؟و اگر گزارش ارائه شده چرا قانونی تصویب و اجرا نشده؟ چه کسی توان پاسخگویی به خانواده سوگواران این حادثه تلخ را دارد؟ کودکان غمزده و یتیم این آتش نشانان را چه کسی پاسخ خواهد گفت ؟ اگر فرزند قد کشید و از مادرش پرسید چرا بعد از سی بار اخطار ساختمان پلاسکو را پلمپ نکردند مادرش چه باید بگوید ؟(چه می تواند بگوید؟) یا جواب آن مادری که دو پسرش آتش نشان بودند را چه می دهیم؟ بنا به فرموده مولا علی(ع) عبرت ها بسیار و عبرت پذیرفتن ها اندک همگان می دانند که امثال این ساختمان در تهران چه بسا با ارتفاع و مشکلات بیشتر وجود دارد. چه زیباست که با واکاوی دقیق مسئله از مشکلات این چنینی پیشگیری کنیم. اینبار به جای آتش شاید زلزله به سراغ این شهر بیاید. اگر توجه نکنیم شاید درد را با مقیاس فاجعه عظیم تجربه کنیم و بدانیم: برای زیبا زندگی کردن کوتاهی عمر را بهانه نکنم، عمر کوتاه نیست... ما کوتاهی می کنیم.