کمپ آلبانی؛ زندگی در «کپسول زمان»

پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :

روزنامه ایران:گروهک تروریستی منافقین موسوم به مجاهدین خلق یکی از همین رقبا است. گروهی که هنوز داغ گلوله‌هایی که بر قلب مردم این سرزمین نشانده تازه است و ننگ هم پیالگی دیروزش با رژیم متجاوز بعث عراق در سال‌های جنگ تحمیلی از اذهان پاک نشده اما خبر همداستانی‌اش با عربستان سعودی و امریکا علیه ایران و حضور چهره‌های ایران‌ستیز این کشورها در نشست‌های سالیانه‌اش آن گذشته ننگین را تازه می‌کند. تابستان سال جاری در حالی‌که سعی می‌شد واقعیت‌های مشمئز کننده نشست سالیانه این گروهک در پاریس با صحنه‌آرایی برای متهم کردن ایران به تلاش برای بمب‌گذاری در آن و شکل گیری پرونده‌های قضایی علیه چند دیپلمات ایرانی تحت‌الشعاع قرار گیرد، گزارش رسانه‌ها آن واقعیات را عریان ساخت. اینکه حاضران فارسی زبان و ایرانی در قیاس با میهمانان خارجی انگشت‌شمار بوده‌اند و برای پر شدن سالن افرادی اجیر شده بودند که نه تنها ایرانی نبودند که حتی نمی‌دانستند ایران کجاست. همان زمان روزنامه گاردین در گزارش خود درباره مدعوین اجیر شده آن نشست نوشت که «بیشتر آنها توریست‌های جوان یا خانواده‌های کم درآمد مهاجری هستند که با وعده سفر دو روزه تفریحی به پاریس آن‌هم به قیمت ۲۵ یورو و البته به شرط حضور یک روزه در نشستی برای حمایت از «حقوق بشر در ایران» راهی پاریس شده بودند». این وضعیت مضحک اما یک سؤال را در ذهن پررنگ می‌کرد. پس اعضای این سازمان مدعی مقاومت و آزادی کجا هستند و چرا سازمان نمی‌تواند آنها را در چنین نشست‌هایی حاضر کند؟ با آنکه پاسخ این پرسش برای بسیاری از ایرانیان آشنا به تاریخچه رویکردهای «فاشیستی» سازمان رجوی ناگفته پیدا بود، اما گزارش هفته گذشته مجله اشپیگل از پشت دیوارهای «کمپ آلبانی» این حقیقت را در حد وسیع‌تری بازنشر داد. تلاش گزارشگر اشپیگل برای ورود به کمپی که به گفته او مساحتی حدود ۵۰ زمین فوتبال دارد و حدود دو هزار نفر ساکن آن هستند، بی‌حاصل بود؛ «نگهبانان کمپی که دور تا دور آن حصار کشیده شده، به هیچ‌کس اجازه نمی‌دهند مقابل در ورودی توقف کنند چه رسد به اینکه داخل آن شوند. نگهبانان به گزارشگر اشپیگل گفته‌اند که درخواست مصاحبه بفرستد تا زمانی را برای مصاحبه هماهنگ کنند، اما سپس به درخواست اشپیگل پاسخ نداده‌اند.» وکیل سازمان حتی از ارائه توضیح درباره دختر 38 ساله‌ای که به اجبار در این کمپ ساکن است و پدر 62 ساله‌اش در تلاش برای دیدار او است، اجتناب می‌کند. حاصل گفت‌وگوی اشپیگل با ۱۵ عضو سابق سازمان که موفق شده‌اند از کمپ بگریزند تلخ و دهشتناک است. آنها از تمرین‌های هفتگی برای بریدن گلو با چاقو، شکستن دست و درآوردن چشم با انگشت گفته‌اند که لابد سازمان آنها را برای روزی ضروری می‌داند که خواب‌های براندازی تعبیر شوند. رها شدگان از کمپ آلبانی از زندگی «در کپسول زمان» گفته‌اند، جایی که ساکنانش اجازه ندارند گوشی همراه‌، ساعت یا تقویم داشته باشند و باید با شکنجه و اعتراف‌های اجباری به رؤیاهای جنسی خود در نشست‌های عمومی دست و پنجه نرم کنند. این نخستین بار نیست که حقایق مربوط به سازمان رجوی و آنچه در اردوگاه‌های آن می‌گذرد، منتشر شده است. پیش از این بارها بریدگان از سازمان حتی از بالاترین رده با نوشتن خاطرات خود دست به افشاگری زده‌اند. از کمپ اشرف تا کمپ آلبانی چیزی تغییر نکرده است. اشپیگل اما با اعتراف به اینکه این کمپ بیشتر شبیه یک زندان است، پرده از راز سازمانی برمی‌دارد که دلارهای امریکایی حاصل از فروش طلاهای عربستانی را خرج لابی با متحدان پرنفوذی مانند جان بولتون، مشاور رئیس‌جمهور امریکا، یا رودی جولیانی، وکیل ترامپ می‌کند و برای درآوردن چشم و بریدن گلوی مردم ایران نقشه می‌کشد.