اصرار قاليباف بر تداوم مبارزه انتخاباتي 96

همين رويكرد قاليباف موجب شده كه از آن‌ سو هم حسن روحاني وارد شده و به ‌صورت صريح عليه رويكرد مجلس درباره بودجه موضع بگيرد. ورود افرادي چون محمدباقر نوبخت و محمود واعظي به ماجرا هم از همين جنس است. واكنش آنها به رفتارهاي «بهارستان» حاكي از رويكرد سياسي رييس مجلس نسبت به بودجه 1400 است.

ماجراي 4 درصدي‌ها در 96

قاليباف اولين‌بار سال 96 و در مناظره‌هاي انتخاباتي با خلق ادبيات 96-4 درصدي دنبال شكل دادن به دوقطبي در مقابل حسن روحاني بود. او كه پيش از اين و در مناظره‌هاي سال 92 مورد حمله شديد حسن روحاني قرار گرفت و پس از مناظره سوم صدرنشيني خود را در نظرسنجي‌ها از دست داد، در سال 96 با استراتژي جديد، كمپين خود را آغاز كرد و از موضعي عدالت‌خواهانه و چپ‌گرايانه به مصاف روحاني و جهانگيري رفت. لُب كلام شهردار اسبق تهران اين بود كه بيشتر سرمايه‌ها و درآمدهاي كشور در اختيار 4 درصد از مردم است و 96 درصد ديگر سهمي از ثروت كشور ندارند. او تلاش كرد پس از مطرح كردن اين ادبيات، حسن روحاني و اسحاق جهانگيري را نماد گروه 4 درصدي‌ها نشان دهد؛ شبيه مدلي كه احمدي‌نژاد در مناظره‌هاي انتخاباتي از آن استفاده مي‌كرد. اين ادبيات قاليباف در مناظره‌ها براي افرادي كه سابقه ذهني سال 92 را از او داشتند، كمي عجيب بود. با اين حال رييس فعلي مجلس، قصد دوقطبي‌سازي شديد با روحاني داشت. گويا او سعي داشت در غياب احمدي‌نژاد كه ردصلاحيت شده بود، بدنه راي رييس‌جمهوري سابق را جذب كند و براي جذب اين آرا نياز به ادبيات عدالت‌محور بود. با نزديك شدن به زمان انتخابات اما قاليباف انصراف داد و رييسي تبديل به گزينه نهايي اصولگرايان شد كه اطرافيان و نزديكان قاليباف از آن به عنوان محملي براي نزديك شدن بدنه و شهردار اسبق تهران ياد كردند.

پس از انتخابات 96 به نظر مي‌رسيد قاليباف از فضاي انتخابات خارج شود و سخنان زمان انتخابات را ادامه ندهد؛ چراكه او از جانب جريان‌هاي ميانه‌رو و اصلاح‌طلب به ‌شدت مورد نقد قرار گرفته بود. اما رييس مجلس به ‌صورت كامل به سمت جناح اصولگرا حركت كرد تا اينكه اين در نهايت نتيجه اين فضا، خود را در سرليستي و رياست مجلس قاليباف نشان دهد. انعطاف قاليباف مقابل اصولگرايان كه نزديكانش از آن به تعامل و سياست‌ورزي ياد مي‌كردند، در نهايت موجب رياست او در مجلس شد.

رييس مجلس يا نامزد 96؟

بسياري گمان مي‌كردند كه وقتي قاليباف روي صندلي سبز بهارستان بنشيند، به سمت تعامل و نرمش و همكاري با دولت حركت كند اما انگار او دنبال ادامه مبارزه سياسي و انتخاباتي با حسن روحاني بود. گويا هنوز انتخابات 96 تمام نشده و قاليباف هم همان نامزد انتخاباتي است كه قصد حمله به حسن روحاني دارد. جدال بر سر طرح معيشتي كه دولت به ‌شدت با آن مخالف بود، از اولين نشانه‌هاي اين رفتار سياسي رييس مجلس بود؛ جدالي كه در بودجه به اوج خود رسيد و قاليباف فرصت خوبي پيدا كرد كه با استفاده از آن، به شعارهاي سال 96 خود بازگردد و طبقات محروم و حتي متوسط غيرسياسي را مقابل دولت حسن روحاني قرار دهد. تاكيد فراوان قاليباف با قطع ارز 4200 توماني كه مخالفان جدي در دولت دارد، بالا بردن يارانه‌ها از محل درآمد همين ارز ازجمله كارهاي سياسي قاليباف است كه بتواند آنها را به عنوان عمل به وعده‌هاي خود در سال 96 براي جامعه بازنمايي كند.

فهرست اين موضوعات كه در كميسيون تلفيق تصويب شده و احتمالا در صحن علني هم راه دشواري براي تصويب ندارد، نشان از نگاه سياسي و كمپيني به بودجه 1400 دارد؛ بخشودگي جرايم تامين اجتماعي كارفرمايان حفظ‌كننده نيروي كار در شرايط كرونا، اختصاص 2 ميليون تن قير براي راه‌هاي روستايي، كاهش ماليات واحدهاي توليدي و اصناف از 25 به 20 درصد، اختصاص 20 درصد از درآمد حاصل از ماليات بر خانه‌هاي لوكس براي ساختن مسكن مددجويان و اقداماتي كه حاصل سفرهاي پرانتقاد استاني رييس مجلس بوده، گرچه شايد محاسني داشته باشد اما در وضعيت فعلي اقتصادي مورد انتقاد است. فشار مجلس براي تصويب اين امور بيشتر از هر چيز نگاهي سياسي بر محور ساختن دوقطبي 96 درصد-4درصد را به ذهن متبادر مي‌كند.

سهم قاليباف در تند شدن روابط قوا

رييس مجلس بايد بداند كه صحنه پارلمان فضاي كار سياسي و مبارزه انتخاباتي نيست و اين‌گونه حمله كردن به بودجه با جملاتي چون «دست رانتخواران را قطع مي‌كنيم و از اصلاح بودجه عصباني هستند و قيمت مرغ چنين و چنان است» با پروتكل‌هاي رييس مجلس تفاوت دارد و اين‌گونه رفتار در نهايت به برهم خوردن توازن سه قوه منجر مي‌شود. قاليباف بايد از فضاي انتخابات 96 خارج شود و اصول رفتاري روساي قوا را رعايت كند و نگاهش به حسن روحاني به عنوان رييس‌جمهوري باشد و نه رقيب انتخاباتي و به قول خودش 4 درصدي.