یک آهنگساز: بزگترین تهاجم فرهنگی نشان ندادن ساز‌ها در تلویزیون است
پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) :
پورناظری در ابتدای صحبت‌هایش به مباحث مطرح شده درباره خانه موسیقی پرداخت و اظهار کرد: « نهادهای صنفی در ایران اوضاع خوبی ندارند و خانه موسیقی هم در این بین مستثنی نیست. به عنوان کسی که 3 سال به عنوان مشاور به همراه برادرم، همایون شجریان و علیرضا قربانی در خانه موسیقی جضور داشتم معتقدم انتقاداتی که به خانه موسیقی وارد است باید در فضای موسیقی حل شود.»
او ادامه داد: «این روزها فضایی ایجاد شده و کسانی که هیچ خدمتی به موسیقی نکرده‌اند، کسانی که هیچ خدمتی به فرهنگ و موسیقی این مملکت نکردند آتش این اختلاف را برافروخته‌تر می‌کنند.»
پورناظری با اشاره به مطرح کردن انتقادات وارده به خانه موسیقی با مدیرعامل این نهاد صنفی گفت: «من به حمیدرضا نوربخش گفتم من برای اولین دفعه است مه در اینجا حضور پیدا کردم شما یک بار هم ما را صدا نکردید و از مشکلات ما نپرسیدید. اگر جواب قانع کننده‌ای نمی‌شنیدم شاید اکنون رویه دیگری در پیش داشتم. مسیری که برخی از اهالی موسیقی انتخاب کرده‌اند مسیر درستی نیست. برخی از همین معترضان به خانه موسیقی خودشان از مسئولان پیشین این نهاد بودند و باید در باره عملکردشان پاسخگو باشند.»
این نوازنده تنبور در مورد نامه اعتراضی‌اش خطاب به رئیس قبلی دفتر موسیقی که در حدود یکسال پیش منتشر شد، گفت:«سال 89 یا 90 وقتی با علیرضا قربانی به آمریکا رفته بودم نوازنده‌ای معرفی شد به من که ساز «دودوک» می‌نواخت. از صدای ساز این نوازنده لذت بردم و از او دعوت کردم برای ضبط قطعاتی به استودیو بیاید. با او همنوازی داشتم و حاصلش در قالب یک سی‌دی ضبط و آماده انتشار شد.»
او اظهار کرد: «چند نسخه از آن اجرای مشترک را پیش از انتشارش، به هنرجویانم دادم تا تمرین کنند. پس از مدتی به من گفتند که بخش‌هایی از آن اثر در یکی از سریال‌های تلویزیون به عنوان موسیقی متن فیلم پخش شده است. از قضا آهنگساز موسیقی آن سریال پیروز ارجمند بود.»
پورناظری تاکید کرد: «همین مسئله شکاف بین من و ارجمند را آغاز کرد. من این مسئله را پیگیری کردم و با علی مرادخانی هم مسئله را مطرح کردم. کار به جایی رسید که حکم پیروز ارجمند برای ریاست دفتر موسیقی برای چند ماه به تعویق افتاد. بعدها بود که آن نامه اعتراضی به ارجمند را نیز منتشر کردم. در واقع استفاده بی‌اجازه از یکی از آثار من که هنوز منتشر نشده بود اختلاف بین من و ارجمند بود.»
پورناظری در بخش دیگری از صحبت‌هایش به آلبوم «آرایش غلیظ» پرداخت و گفت: «این اثر به هیچ وجه آلبوم مستقلی از من و همایون نیست. آرایش غلیظ موسیقی فیلم و تنها یک تجربه شخصی است. درباره ژانر این آلبوم هم هیچ ادعایی ندارم و به هیچ وجه آن را راک نمی‌دانم. »
پورناظری با اشاره به فضای بداهه در موسیقی ایرانی گفت: «قرینه‌سازی و جمله‌بندی از ویژگی‌های موسیقی ایرانی است. جلیل شهناز به دلیل جمله‌های عمیق و پخته و پردازش‌های استادانه‌اش از بزرگان بداهه‌نوازی موسیقی ایرانی محسوب می‌شد. همین قرینه‌سازی را ما در هنر معماری ایرانی هم داریم. »
وی با تاکید بر ویژگی‌های هنر ایرانی اظهار کرد: «به نظر من ایران از نظر جغرافیایی مهمترین کشور جهان است. هنرش مهمترین هنر جهان است. حجم مولفه‌هایی که در هنر ایران است باهیچ کجای دنیا قابل قیاس نیست. در هیچ هنری چنین قدمتی نمی‌بینیم. برای مثال تنبورنوازی به دوره میترائیسم برمی‌گردد.»
پورناظری تاکید کرد: «حال باید پرسید دولت و حکومت ما برای موسیقی ایرانی چه کرده است. اگر در تلویزیون بخش موسیقی را به موزیسین‌ها بدهند دیگر تهاجم فرهنگی در عرصه موسیقی نخواهیم داشت. من این نکته را به شما قول می‌دهم. جوانان ما تمام سازهای غربی و موسیقی پاپ را می‌شناسند اما ساز موسیقی ایرانی رانه. باید بگویم غرب مو به مو و گام به گام نقشه‌اش را برای از بین بردن فرهنگ ما اجرا کرده است. لباس، غذا، و تقریبا همه عرصه‌های زندگی ما از فرهنگ غرب تاثیر پذیرفته است. دولت و حکومت باید در این عرصه ورود کند و این مسائل را اصلاح کند.»
در بخش دیگری از این نشست صدرالدین حسین‌خانی تهیه کننده آلبوم «شبگردکولی‌باد» گفت: «هزینه تهیه آثار پورناظری سنگین است چون در خارج از ایران ضبط می‌شود. متاسفانه از طرف دیگر با اینکه موسیقی در ایران شنوندگان بسیاری دارد اما معمولا هزینه‌ای برای این شنیدن پرداخت نمی‌شود. این خبری بدی است که به شما بگویم که 30 درصد از فروش آثار موسیقی نسبت به سال گذشته کاهش داشته است. فروشگاه‌های ما یکی یکی تغییر شغل می‌دهد چرا که از پس هزینه‌هایشان برنمی‌آیند.»
دیدگاه تان را بنویسید