برسد به دست حسین معدنی

بابک سرانی آذر: در والیبال ایران نه، اصلا در ورزش ایران. حسین هم از مافیا و عزل و نصب‌های شبانه بی‌نصیب نبود، شاکی می‌شد و رگ گردنش ورم می‌کرد، نگران بود وقتی می‌دید حقش را خورده‌اند، نگران می‌شد، نگران همه چیز، حتی خودش.

بازیکن تیم‌های استقلال - صدا و سیما - فتح - بانک کشاورزی - هما - دانشگاه آزاد - آیدانه چالدران - پیکان تهران، سرمربی تیم‌های استیل آذین - داماش گیلان - باریج اسانس کاشان - شهرداری تبریز، مربی تیم ملی مردان ایران در دوران سرمربیگری زوران گائیچ 2007، سرمربی تیم ملی مردان ایران 2008 - 2010، قهرمان و صاحب مدال طلای دو دوره جام کنفدراسیون آسیا 2008 / 2010 - نایب قهرمان و صاحب مدال نقره مردان اسیا 2009 - نایب قهرمان و مدال نقره بازی‌های آسیایی 2010، مربی تیم ملی و سرمربی تیم ب ایران 2013، مقام نهم لیگ جهانی 2013 - قهرمان کشورهای اسلامی، مربی تیم ملی مردان ایران 2014، مقام چهارم لیگ جهانی 2014.

حسین معدنی، سرمربی سابق تیم ملی والیبال ایران که به دلیل گرفتگی مجرای صفرا چند روزی در بیمارستان بستری بود، دار فانی را وداع گفت. کاپیتان سابق و خوش اخلاق تیم ملی والیبال ایران چندی پیش به دلیل گرفتگی مجرای صفرا دچار دل‌درد شد که بعد از مراجعه به بیمارستان، پزشکان متوجه شدند که توده‌ای راه مجرا را بسته و با قرار دادن یک لوله مجرا را باز کردند. از عوارض این عمل، التهاب پانکراس بود که حسین معدنی با این مشکل مواجه شد. این التهاب به ریه هم سرایت کرد و باعث اختلال کار ریه شد به طوری که سرمربی سابق تیم ملی والیبال ایران فقط با دستگاه تنفسی قادر به تنفس بود، اما سرانجام و درحالی که پزشکان و نزدیکان وی از بهبود حال او خبر می‌دادند، در سن 43 سالگی درگذشت و در تاریخ جاودانه شد.

حسین معدنی عزیز ذره‌ای شک ندارم که تو این متن را می‌خوانی چرا که برای تو نوشته‌ام و اگر پیش از این وقت نداشتی، حالا وقت کافی داری که نامه‌ام را بخوانی، نامه‌ای که برای تو نوشته‌ام، برای تیم ملی والیبال ایران زحمات زیادی کشیدی و رفتی، رفتنت در چند روز سخت خلاصه شد، درد کشیدی اما چند روز درد در این دنیا، در چنین دنیایی موضوع زیاد مهمی نیست، هر چه باشد حالا دیگر تمام شده و تو هرگز به یاد دردهای روزهای آخر عمرت نیستی.

به خاطر بیاور حسین عزیز، شادی‌هایی را که پس از قهرمانی با تیم ملی تجربه کردی، اشک‌های مردم را، غرور ملی خود را، موفقیت‌های خود را این‌ها را به یاد بیاور و دل خوش کن به این همه خاطرات خوش که همیشه خوش خبر بودی.

روزنامه و خبرگزاری‌ها بعد از رفتن تو نوشتند: همیشه با چهره‌ای آرام در سالن‌های والیبال حضور داشت، چه به عنوان بازیکن و چه به عنوان سرمربی. کمتر کسی صحنه‌ای از عصبانیت وی در ذهنش دارد؛ تحصیل کرده، دنبال پیشرفت و دنبال یادگیری بود؛ علاقمند به هنر و ادبیات هم بود. هیچ‌کس فکر نمی‌کرد این قدر زود والیبال ایران را تنها بگذارد و برود. از نظر فنی و اخلاقی از بهترین‌ها بود و شاید دیگر هم‌چون او نیاید.

حسین معدنی عزیز، مهندس شیمی و مربی تیم ملی والیبال، فرزند اردبیل ایران، روحت شاد باشد و همیشه خوش خبر باشی.