عقب گرد فرهنگی در فوتبال

تورج عاطف - نامه نیوز، لیگ پانزدهم که به اتمام رسید. هنوز از بعد اخلاقی و فرهنگ بر سر مکان اول ایستاده ایم و از این حال و هوائی که نباید نه تنها بر ورزش که اصولا بر هیچ جایگاه اجتماعی وجود داشته باشد در عذاب هستیم. هنوز دعواهای رحمتی با قلعه نوعی در هفته گذشته تمام نشده است که به یک باره شاهد فحاشی به یحیی گل محمدی از یک سو و از طرف دیگر رجز خوانی پرویز مظلومی در کنفرانس مطبوعاتی اش می شویم و این اتفاق ها را در کنار دعوای رحمتی با مسلمان بخاطر شادی پس از گل در دربی و دعوای مازیار زارع با مسلمان دقیقا به همین علت بگذاریم و آن جنجال ترقه ها در بازی تراکتور سازی و پرسپولیس و سنگ پرانی در بازی پرسپولیس و استقلال اهواز در بازی برگشت که در بازی آخر لیگ هم با تیم یحیی گل محمدی ادامه داشت و... به ما ثابت می کند که از بعد فرهنگی لیگ ما روز به روز بد تر می شود.

براستی در این لیگ چه خبر است؟ شاید قبلا فحاشی در ورزشگاه ها را داشتیم و توهین به داور و تیم های حریف حتی نابینا کردن سرباز احمدی را شاهد بودیم اما اتفاق هائی که این روزها در فضاهای واقعی و مجازی می افتد باور نکردنی است خصوصا مسائلی که با هیچ معیار و سنجشی توجیه ندارد، بعنوان مثال به وقایع پس از بازیها در کنفرانس های مطبوعاتی بنگریم.

پرویز مظلومی تیمی را هدایت می کرد که 12 امتیاز از پرسپولیس جلوتر بود. استقلال مظلومی در پایان بازی ها 5 امتیاز کمتر از پرسپولیس داشت یعنی 17 امتیاز عقب افتاد یعنی به طور متوسط در همه بازیهای دور برگشت و دو بازی از دور رفت یک امتیاز از دست داده است آیا این آمار مظلومی توجیه دارد؟ او می گوید چون نتیجه در سایر ورزشگاه ها را شنیدیم سعی در کنترل بازی داشتیم و خوشحالیم که هم نام ما قهرمان شد!! سوال این است که همنام استقلال تهران از کی تا به حال ارزش گزاری شده است؟ چرا این هم نام بودن در طول فصل نمادی نداشت؟ همه شاهد بودیم شاگردان مظلومی چگونه در مقابل هم نام دیگرشان یعنی استقلال اهواز یک گل مردود را زدند ولی آن روز این حرفها نبود؟ چگونه این غریو شادی برای استقلال اهواز از سوی این سر مربی گفته نمی شود؟ اصولا این روش فکری چه چیزی جز فرافکنی از شکستهای استقلال تهران می تواند داشته باشد؟ به یاد داریم روزی که در راه جام جهانی 2002 بحرینی ها با صعود عربستان شادی کردند توجیه هم زبانی و هم نژادی و برادری سر دادند و آن روز همه ما از این طرز تفکر اشتباه رنجیدیم. ای کاش مظلومی بعنوان یک خوزستانی از شادی استقلال خوزستان خوشحال می شد که به طور حتم حس های خوبی می توانست به طرفداران بدهد اما این نوع طرز فکر جز بی اخلاقی چه چیزی را می تواند نشان دهد؟

در سوی دیگر رفتار طرفداران پرسپولیس در صفحه های مجازی علیه یحیی گلمحمدی هم جالب است. تیمی که با ترس در بازی مقابل نفت و سایپا و حتی راه آهن بازی کرد دست به دامان یحیی شد که تیم شایسته استقلال خوزستان را متوقف سازد و وقتی یحیی به بازیکنانش استراحت می دهد زیرا بازیهای مهم در لیگ قهرمانان آسیا و فینال جام حذفی دارد با الفاظ بد پذیرائی می شود. به یاد داشته باشیم نظیر این رفتارها را در بازی تراکتور سازی و استقلال تهران با امیر قلعه نوعی دیدیم و آن روز هم قلعه نوعی با موجی از اهانت حتی از سوی رحمتی رو به رو شد چون تیمش به استقلال به صورت مصلحتی نباخته است. رفتاری که در هیچ جای دنیا معنی ندارد.

همه جا صحبت از مافیا شده است حتی عبد الله ویسی در هفته ماقبل پایانی صحبت از بو دار بودن نتایج کرد در حالیکه گل این تیم به پدیده هم شائبه هایی به همراه داشت. یا این که به چه دلیل استقلال اهواز اجازه می یابد آن بلا را بر سر پرسپولیس با همکاری هییت فوتبال خوزستان و فرمانداری اهواز و... بیاورد ؟ می پرسیم در کجای دنیا شادی پس از گل باعث می شود بازیکنان تیم مقابل حمله کنند؟ در کجای دنیا بجای فکر برای آینده فرافکنی این گونه صورت می گیرد؟ براستی در این فوتبال ما چه می گذرد؟