درباره دلایل رواج خانه‌های مجردی
پایگاه خبری تحلیلی نامه نیوز (namehnews.com) : 
این مساله آن‌قدر جدی شده که مسئولین تصمیم گرفته‌اند به صورت رسمی نسبت به رواج آن هشدار بدهند. سوال‌های زیادی در اینجا مطرح می‌شود؛ دکتر احمد جلیلی، روانپزشک، در این یادداشت به عوامل متعددی اشاره می‌کند که باعث بروز این پدیده شده‌اند. چند هفته پیش خبری درباره بالا رفتن تعداد خانه‌های مجردی و تمایل جوانان به داشتن زندگی مستقل از خانواده منتشر شد. تقریبا برای اولین بار است که این خبر به طور رسمی منتشر می‌شود. هرچند هنوز آمار دقیقی منتشر نشده، ولی مطرح شدن رسمی این موضوع نشان می‌دهد که تعداد خانه‌های مجردی و تعداد جوانانی که جدا از خانواده‌ها زندگی می‌کنند، بالا رفته است. نباید به این مساله از یک بُعد نگاه کرد. چون چنین مساله‌ای، مساله ساده‌ای نیست و عوامل مختلفی دست به دست هم داده و باعث شده‌اند این پدیده اجتماعی فرهنگی اتفاق بیفتد. یکی از این عوامل، تغییر فرهنگی است که مهم‌ترین عامل نیز هست. تغییرات فرهنگی‌ای که در جامعه ما اتفاق افتاده، اجازه می‌دهد پدیده‌ای که تا چند سال پیش یک پدیده ممنوع بود، این روزها به چشم بخورد. تا چند سال پیش جامعه ما به سختی می‌پذیرفت که یک نفر بخواهد از خانواده‌اش بدون ازدواج جدا بشود و زندگی مستقلی در پیش بگیرد. سختگیری‌های اجتماعی بی‌مورد و مقابله با هرگونه تماس و ارتباط بین دختران و پسران، حتی ارتباط‌های ابتدایی که از نظر عرفی هم مشکلی ندارد، دلیل دیگر بروز و ظهور این پدیده است. چنین عاملی، با سخت شدن شرایط ازدواج و بالا رفتن سن ازدواج همراه شده و به تقویت پدیده خانه‌های مجردی کمک کرده است. در کنار اینها، به دلیل همان تغییر فرهنگی‌ای که به آن اشاره کردم، نسبت به ازدواج هم تغییر نگرش ایجاد شده که این تغییر نگرش هم می‌تواند عامل دیگری در ظهور این پدیده باشد. مساله اقتصادی هم یک عامل موثر است. بعضی جوان‌ها، چون توانایی مالی مناسبی برای تهیه مسکن مستقل دارند، یا اینکه خانواده چنین امکانی را در اختیارشان قرار می‌دهد، از خانواده جدا می‌شوند و مستقل زندگی می‌کنند. گاهی هم این جوان‌ها چون با خانواده‌ها‌یشان دچار مشکل هستند از آنها جدا می‌شوند؛ اگر فرد در ارتباط با خانواده‌اش دچار مشکل باشد و آنها نتوانند حرف همدیگر را بفهمند، احتمال انگیزه جدا شدن از خانواده، برای تشکیل یک زندگی مستقل از خانواده به سبکی که دلخواه خود فرد باشد، بیشتر می‌شود. اما اگر ارتباط یک ارتباط گرم باشد و خانواده، تصمیمات فرد را با روی باز بپذیرد، می‌شود گفت این احتمال کمتر می‌شود. هرچند این قضیه رواج و بروز بیشتری نسبت به گذشته پیدا کرده و بیشتر حل شده است، اما از نظر فرهنگی هنوز کاملا پذیرفته‌شده نیست. ساکنین یک ساختمان دوست ندارند که یک فرد مجرد همسایه‌شان باشد و احیانا حاشیه درست کند. اقوام و آشنایان و حتی خانواده فرد هم هنوز به راحتی چنین چیزی را نمی‌پذیرند. اصولا درک اینکه یک جوان چرا باید بدون ازدواج از خانواده‌اش مستقل شود و برای خودش خانه‌ای جداگانه بگیرد، هنوز کامل اتفاق نیفتاده است. زندگی در خانه‌های مجردی تنها مختص ایران نیست. در بسیاری از کشورهای دنیا چنین چیزی هست و رواج دارد و مدت‌هاست به عنوان یک امر عادی پذیرفته شده است. منتها کیفیت زندگی مجردی در کشور ما و کشورهای دیگر، به طور مثال کشورهای اروپایی، متفاوت است، به این دلیل که فرهنگ‌های متفاوتی بر این جوامع حاکم است. در جامعه ما که به لحاظ اجتماعی، پیوندها قوی‌تر هستند و افراد به زندگی جمعی عادت دارند، ظهور چنین چیزی سوال‌هایی را مطرح می‌کند. اشتباهات فرهنگی در برخورد با مردم و سختگیری‌های نابجا، در افزایش تمایل جوانان به زندگی در خانه‌های مجردی بی‌تاثیر نیست. کلید حل این مشکل دست متولیان، به‌خصوص دولت است. با «بکن نکن» کردن، کار جامعه به سامان نمی‌رسد و مسائل فرهنگی حل نمی‌شود. رابطه فرد با پدر و مادر و رابطه حکومت با افراد باید اصلاح شود، وگرنه عصیان‌هایی در جامعه بروز می‌کند. با سختگیری چیزی حل نمی‌شود؛ باید با کار فرهنگی و رواج اخلاق این مساله را حل کرد. دکتر احمدی جلیلی روانپزشک
دیدگاه تان را بنویسید