اصلاح‌طلبان؛ از سیاست صبر و انتظار تا حضور پنهان یا عیان در انتخابات
اصلاح‌طلبان در عین حال که سیاست صبر را ضمیمه سیاست مشارکت مشروط کرده‌اند اما در هر شرایطی قدرت سیاسی را رها نمی‌کنند و چه پنهان و چه عیان در انتخابات شرکت خواهند کرد.
برخی از اصلاح‌طلبان همچنان بر طبل مشارکت مشروط می‌کوبند و می‌گویند فعلا باید صبر کرد تا ببینیم چه می‌شود! اما هدف آنها از این صبر سیاسی یا شاید استراتژیک چیست؟
اصلاح‌طلبان دو سیاست را در پیش گرفته‌اند؛ نخست آنکه مانند گذشته شورای نگهبان را تحت فشار قرار دهند تا به زعم خود بتوانند امتیاز بیشتری بگیرند. برای این کار از مدت‌ها پیش سخن از مشارکت مشروط می‌زدند و حتی بعضی از آنها پا را فراتر می‌گذاشتند و از تحریم انتخابات سخن می‌گفتند. آنها با چنین سیاستی می‌خواستند چنین پیامی را به نهادهای نظارتی برسانند که اگر نیروهای شاخصمان تأیید نشوند در انتخابات شرکت نمی‌کنیم.
دومین هدف آنها ارزیابی اجتماعی است؛ به این معنا که اصلاح‌طلبان با بررسی نظر سرمایه اجتماعی‌شان می‌خواهند به یکی از دو راه مشارکت علنی یا مشارکت پنهان را در پیش بگیرند. اگر جامعه هدفشان قانع به حضور در پای صندوق‌ها شود، اصلاح‌طلبان با تمام توان وارد انتخابات می‌شوند و رسما و علنا هم این حضور را اعلام می‌کنند اما اگر تصور کنند که پایگاه رأی‌شان متزلزل است و احتمالا رأی نیاورند باز هم وارد عرصه می‌شوند اما چراغ‌خاموش! تا بعدتر بگویند به ما اجازه حضور در انتخابات را ندادند.
اصلاح‌طلبان اما در هر دو فرضیه مذکور اصل انتخابات را رها نمی‌کنند و همان‌طور که چندی پیش در خبری متوجه شدیم، حتی حزب اتحاد ملت به عنوان منتهی‌الیه یک حزب رادیکال اصلاح‌طلب مشغول آماده‌سازی برخی نیروهایش برای ورود به مجلس است. اصلاح‌طلبان نمی‌خواهند از خیر قدرت سیاسی بگذرند اما در عین حال می‌خواهند شکست احتمالی‌شان را هم زیر سایه هجمه‌هایی که علیه نهادهای نظارتی وارد می‌کنند، پنهان کنند.
این شکل از سیاست‌ورزی یا به تعبیری سیاست‌بازی البته در نهایت به ضرر خود اصلاح‌طلبان تمام می‌شود زیرا احیانا خودشان هم بدانند که اگر نخواهند به طور علنی مردم را به شرکت در انتخابات دعوت کنند و اگر خودشان هم انتخابات را جدی نگیرند، هیچ بعید نیست که از سوی جامعه برای همیشه کنار زده بشوند.
منبع: فردا
دیدگاه تان را بنویسید