آخرین مأموریت آقای رئیس‌جمهور

نامه نیوز - محمد ایمانی در یادداشتی برای روزنامه کیهان نوشت:

۱)اگر به اراده هر کدام ما باشد، دوست داریم خدمتگزاران مخلص، تا ابد باشند. در تلاطم روزگار، پشت مردم به خدمتگزاران بی ادعا گرم است. در مقابل، فقدان چنین خدمتگزارانی، مصیبت بزرگی است؛ نه فقط برای عامه مردم، بلکه برای اولیای الهی. چنان که امیر مومنان (ع)، پس از دریافت خبر شهادت مالک اشتر فرمود: "مالک، و چه بود مالک! به خدا سوگند، اگر کوه بود، کوهى بى همتا و سرافراز بود و اگر صخره اى بود، صخره اى سخت بود که سُمّ هیچ ستورى، آن را نمى سود و هیچ پرنده اى به اوجش نتوانست پرید. به خدا سوگند مرگ تو، جهانی را تکان داد و عالَم دیگرى را خوشحال کرد. گریه کنندگان براى مثل مالک باید گریه کنند. آیا کسی که مثل مالک مورد امید باشد، پیدا مى شود؟".

۲) روزی که امام حسین(ع) به خاطر ستم های وارده بر برادر و مولایش می گریست، امام حسن(ع) دلداری داد و فرمود: "لا یوم کیومک یا اباعبد الله؛ هیچ روزی مثل روز (شهادت) تو نیست". بنابراین، باید به زینب کُبری (ع) حق داد که شب عاشورا، هنگامی که از ماجرای فردا -و آنچه قرار بود بر مولا و همراهانش بگذرد- خبر دار شد، بی طاقت شود و بگرید و بیهوش شود. اما امام حسین (ع) در همان موقعیت بسیار دشوار فرمود: "یا أُخَیَّةُ لاَ یَذْهَبَنَّ بِحِلْمِکَ الشَّیْطانُ. خواهر عزیزم! مبادا شیطان، شکیبایى ات را برباید".

۳) شیطان، دزد شکیبایی است، همان گونه که ساقی باده سرمستی و غرور و غفلت در پیروزی هاست. به همین علت هم هست که امام صادق علیه اسلام، در بیان هشت علامت مومن، از جمله فرمود: «وَقُورٌ عِنْدَ الْهَزاهِزِ، صَبُورٌ عِنْدَ الْبَلاءِ، شَکُورٌ عِنْدَ الرَّخاءِ. با وقار به هنگام آشفتگی‌ها، بردبار هنگام بلاها و آزمایش‌ها، شکرگزار به وقت آسایش». غلیان عواظف، اقتضای طبیعت است؛ اما اگر جامعه ای توانست بر سر مستی ها و سرخوردگی های جاری در زندگی بشر معمولی چیره شود، حتما به قله های سعادت و پیشرفت، با همه گردنه های پر خطرش خواهد رسید.

۴) آن روز که با نگرانی و دستپاچگی و درماندگی خواستند خبر مهیب سقوط خرمشهر در مقابل ارتش جنایتکار صدام را به امام (ره) بدهند، ایشان در حال اقامه نماز بود. وقتی نماز تمام شد و خبر را دادند، امام یک جمله بیشتر نگفت: "جنگ است دیگر". همین یک جمله را گفت و دوباره قامت بست: "الله اکبر"! مدتی بعد هم که خبر شورانگیز فتح خرمشهر را به ایشان دادند، با وقار تمام فرمود: "خرمشهر را خدا آزاد کرد". همچنین، در آغاز آن جنگ مهیب و نابرابر که ارتش صدام در حال پیشروی بود و همه نگران بودند، امام فرمود "دیوانه ای آمده و سنگی انداخته و رفته. نگران نباشید". و ملت ما به چشم دید که عاقبت کار با صابران و پرهیزگاران است.

۵) ملت ما آن سال ها، تازه انقلاب کرده و گرفتار جنگ تحمیلی هم شده بود. بنابراین، رویداد تکان دهنده و زلزله واری بود که علاوه بر بحران جنگ و غائله افکنی گروهک ها، رئیس جمهور و نخست وزیر و ده ها وزیر و نماینده مجلس و رئیس دستگاه قضایی ظرف دو ماه در دو عملیات تروریستی، به دست سازمان جنایتکار منافقین ترور شوند. یک ملت معمولی با هر یک از این بحران ها از هم می پاشید و تسلیم دشمنانش می شد، اما ملت ما به برکت همدلی و وحدتِ برآمده از از ولایت پذیری، خم به ابرو نیاورد و پای در مرحله تازه ای از موفقیت گذاشت. شهیدان رجایی و باهنر در حالی که چند ماه از شروع خدمت شان نمی گذشت، مظلومانه ترور شدند و غم شهادت آنها به مصیبت ترور آیت الله بهشتی و 70 همرزمش علاوه شد. اما حضرت امام در همان موقعیت دشوار، با کلامی امید بخش، ملت را آرام کردند و از آن عقبه بزرگ عبور دادند: "اگر رجایی و باهنر نیستند، خدا هست".

۶) اگر به اراده هر کدام ما باشد، دوست داریم خدمتگزاران مخلص، تا ابد باشند. اما مشیت الهی در اوج رافت و رحمت و حکمت، جز این است. فراز و نشیب های روزگار، سنت جاری در زندگی بشر برای رشد مومنان اهل یقین است. مرگ، سنت قطعی جاری در زندگی انسان هاست و هنگامی که اجل محتوم فرا رسید، لحظه ای تعجیل و تاخیر نمی افتد. چند ساعت قبل از شهادت شهید سلیمانی در بغداد، همرزمانش در سوریه به او می گویند "حاجی اوضاع عراق خوب نیست، فعلا عراق نروید!". لخبند می زند و می گوید "می‌ ترسین شهید بشم؟!". سر گفت و گو باز می شود. هر کس نکته ای می گوید... دوباره سکوت می شود. حاج قاسم آرام و شمرده‌ می گوید "میوه وقتی می‌رسه، باغبان باید بچیندش، میوه رسیده اگر روی درخت بمونه پوسیده می‌شه و خودش میفته". سپس، به بعضی‌ها اشاره می کند و می گوید: "اینم رسیده‌، اینم رسیده ‌ست".

۷) همه انسان ها به هنگام سرآمدن اجل، تسلیم مرگ می شوند و به پایان می رسند. اما آنها که شهیدانه زیسته اند، باید پاداش خود را بگیرند و آخرین ماموریت را هم به انجام برسانند. این تعبیر از امیر مومنان (ع) در اوصاف پارسایان است که فرمود: "أرادَتهُمُ الدُّنیا فَلَم یُریدوها، وأسَرَتهُم فَفَدَوا أنفُسَهُم مِنها. دنیاُ اراده آنها را کرد، اما آنها دنیا را نخواستند؛ و اسیرشان کرد، و آنان برای رها شدن، خود را فدیه دادند و فدا کردند". فدیه دادن برای رهایی از اسارت جهنم دنیا، کمترین مرتبه شهادت است؛ اما مرتبه بالاتر آنجاست که شهادت خوبان، خون بیداری و شرافت و حیات طیبه را در رگ های مردم به حرکت در می آورد، زنگار ها را از قلب ها می زداید، و آغاز گر حرکتی تازه می شود. ملت ایران و جمهوری اسلامی در این ۴۵ سال، بی وقفه، و نو به نو، شهید پرورش داده و تقدیم راه عدالت و فضیلت کرده است. معنای این رویداد بی وقفه، آن است که دولت/ ملت ایران اسلامی، زنده و پویاست، و اجاقش، فروزان. بقا و پیشرفت ملت تمدن ساز، با همین شهادت ها تضمین می شود.

۸) آیت الله سید ابراهیم رئیسی (ره)، در سه سال ریاست جمهوری، برای خدمت به ملت ایران و نظام مقدس جمهوری اسلامی، شب از روز نمی شناخت. او آخرین بار، در حالی که به تازگی از سفر به مازندران و دیدار با مردم بازگشته بود، به مرز جمهوری آذربایجان رفت، تا در شرایطی که دشمنان دو ملت نفاق افکنی می کنند، سدّ قیز قلعه سی را به نشانه آبادانی منطقه و دوستی دو ملت افتتاح کند و سپس برای بهره برداری از چند طرح به تبریز برگردد.  رئیس جمهور مردمی، و پر کار ما در این سال ها، در حالی که حتی روز تعطیل برای او معنا نداشت، در کنار جلسات فشرده و طاقت فرسا، یا به میان مردم در استان های مختلف رفت تا از نزدیک، از دل مشغولی های آنان مطلع شود؛ یا در کشور ها و نشست های بین المللی مختلف حضور یافت، تا ضمن گسترش دامنه دیپلماسی جمهوری اسلامی، پیام رسان ملت ایران باشد. سید ابراهیم رئیسی، برای خدمت، سر از پا نشناخت و عمیقا در قلب مردم جا گرفت. به همین علت هم بود که از بعد از ظهر روزیکشنبه که خبر سانحه برای بالگرد حامل ایشان منتشر شد، مردم در نقاط مختلف کشور دور هم جمع شدند، دعای توسل خواندند و برای سلامتی او دست به دعا برداشتند. کجای دنیا می توان چنین پیوند عاطفی عمیقی را میان یک ملت و دولتمردانش پیدا کرد.

۹) صداقت و اخلاص، چشمه جوشانی است که آن به آن، زندگی می آفریند. آن دو سفری که سید ابراهیم رئیسی، در مجمع عمومی سازمان ملل، قرآن حکیم و تصویر سردار سلیمانی را بالای دست گرفت، بر این آیت الهی شهادت داد که پای پیمان الهی ایستاده است: "مِنَ الْمُؤْمِنِینَ رِجَالٌ صَدَقُوا مَا عَاهَدُوا اللَّهَ عَلَیْهِ فَمِنْهُمْ مَنْ قَضَىٰ نَحْبَهُ وَ مِنْهُمْ مَنْ یَنْتَظِرُ وَ مَا بَدَّلُوا تَبْدِیلًا". رئیس جمهور خستگی ناپذیر ما، از برخی سیاست بازان غافل و دشمنان دانا، طعنه و دشنام بسیار شنید و تخریب و ترور شخصیت بسیار دید، اما این طعنه ها و یا ناسپاسی برخی خواص، او را از هدف متعالی خدمت به مردم و نظام باز نداشت. امروز، همه از جناح های مختلف، بر بزرگی شخصیت او شهادت می دهند. او با سخت کوشی، اخلاص و تواضع، ساده زیستی و غمخواری مردم، و خدمتگزاری بدون تعطیلی، تراز بالایی از مدیریت و سیاست در مکتب اسلامی را به نمایش گذاشته و انتظارات مردم را به حق ارتقا داده است. مکتب مدیریتی رئیسی، ادامه مکتب سلیمانی است. او هم مانند شهید رجایی، دوران ریاست جمهوری اش به پایان نرسید، اما در این دوران کوتاه، فرهنگ تلاش و مجاهدت و صبر و تحمل و زخم زبان شنیدن و بزرگوارانه گذشتن را به نمایش گذاشت.

۱۰) دستاورد های آیت الله شهید رئیسی در این سه سال دشوار، از اقتصاد و مدیریت تا فرهنگ سازی و پر کردن شکاف دولت و ملت، هر کدام جای بررسی جداگانه را دارد. او، رئیس جمهور تراز و مدیر پر کار و کم ادعایی بود که با همه مشکلات، هرگز نگفت اختیارات ما کم است و طلبکار مردم و نظام نشد. سینه اش صندوقچه اسرار بود، اما هرگز علیه رقیبان یا حتی عناصر کینه توز سیاسی بهره نگرفت. مظلوم واقع شد، اما با نجابت عبور کرد؛ چون احساس می کرد زمان خدمت بسیار کوتاه است و این امانت مغتنم را نمی شود صرف فرو نشاندن هیجان ها کرد. سسید ابراهیم رئیسی، وصیت امیرمومنان(ع) به ابن عباس را به جان خریده بود که فرمود: «فَلا یَکُن اَفضَلَ ما نِلتَ فی نَفسِکَ مِن دُنیاکَ بُلوغُ لذهًْ اَو شِفاءُ غَیظ... نباید برترین چیزی که در نفس خود از دنیایت به آن می‌رسی، دستیابی به لذتی، یا فرونشاندن آتش خشمی باشد، بلکه باید خاموش کردن آتش باطل، یا زنده کردن حقی باشد» (نامه ۶۶ نهج‌البلاغه).

۱۱) درباره کارنامه مدیریتی رپیس جمهور شهید در حوزه های اقتصادی و سیاسی و دیپلماتیک و فرهنگی باید در مجال دیگری نوشت. اجمالا این که رئیسی در شرایطی بسیار دشوار، با آبروی خود خطر کرد و پا در میدان خدمتی گذاشت که در اثر برخی سوء مدیریت ها، به یک میدان مین کامل و ترکیبی تبدیل شده بود؛ میدان مینی که مدیر کاانال معاند و امنیتی آمدنیوز قبل از بازداشت و انتقالش به ایران درباره آن گفته بود: "ما در انتخابات ۹۶ تحلیل داشتیم. این جور نبود که راه بیفتیم و بگوییم اصلاح‌‌ طلبیم، یا عاشق […] هستیم. مجموعه ما، تحلیل امنیتی داشت. آیا اگر رئیسی یا قالیباف سر کار بود، این مشکلاتی که در کشور وجود دارد، الان بود؟ این تظاهراتی که ایجاد شد، آیا بود؟ کشور باید به نقطه جوش می‌‌ رسید و اگر آدمی مثل رئیسی سر کار می‌‌ آمد، کار به نقطه جوش نمی‌‌رسید».

آقای رئیسی در حالی توانست این میدان مین ترکیبی را متر به متر خنثی و برای پیشرفت آماده کند، که خزانه خالی دولت با کسری ۴۸۰ هزار میلیارد تومانی، بدهی ۱۵۰۰ هزار میلیاردی و تعهدات انباشته دست به گریبان بود و دولتمردان وقت، در مرداد ۱۴۰۰ به او گزارش می دادند دولت قادر نیست حقوق سر ماه کارمندان خود را بپردازد. کمترین کار رئیسی، اهتمام به مهار این کسری های کمر شکن بود. او با اخلاص و صداقتش، بر سیاست بازی و پمپاژ دو قطبی سازی از درون دستگاه اجرایی و فرسایش روح و روان مردم نقطه پایان گذاشت، هر چند که خود آزار فراوان دید. یکی از مهم ترین برکات حیات مدیریتی آیت الله شهید سید ابراهیم رئیسی، احیای واقعی امید در اقشار مختلف جامعه است و همین، دشمنی کینه توزانه مستکبران جهان و دنباله رو های آنها را برانگیخت. حالا او یک شاخص تراز در سیاست داخلی و بین المللی است. پایان ماموریت ریاست جمهوری سید ابراهیم رئیسی، آغاز ماموریت الهام بخشی او، از جایگاه خدمتگزاری فدایی و پاکباخته است. اکنون ملت ما همدل‌تر از همیشه شده‌ است. رضوان خدا بر او و همراهان شهیدش. طوبی لهم و حسن مآب.