روایت هولناک یک نجات‌یافته از زندان سیدنایای سوریه مخوف‌ترین زندان جهان
گزارش تازه روزنامه ال پائیس به شرح تجربه یک بازمانده از زندان نظامی سیدنایا در سوریه پرداخته که به‌عنوان یکی از مخوف‌ترین مراکز شکنجه و مرگ حکومت بشار اسد شناخته می‌شود.
این گزارش داستان زندگی اسماعیل الغنطاوی، یکی از زندانیان این زندان، را روایت می‌کند و جزئیاتی از مکانیزم سرکوب حکومت اسد را ارائه می‌دهد.
دیگر خورشید را نمی‌بینی
اسماعیل الغنطاوی، مرد ۳۳ سالهای از محله بابا عمر در شهر حمص، در سال ۲۰۱۴ در محله‌ای سنی‌نشین در طرابلس (لبنان) توسط نیروهای اطلاعاتی نظامی رژیم اسد ربوده شد. او به‌طور غیرقانونی به سوریه منتقل و به اتهام تأمین مالی فعالیت‌های تروریستی بازداشت شد. اسماعیل ابتدا در حمص و سپس در دمشق تحت بازجویی‌های متعدد قرار گرفت. بازجویان به‌دنبال اطلاعاتی درباره اعضای مقاومت محله او، از جمله ابو عثمان (ملقب به جدی، یک فعال که در سال ۲۰۱۲ ناپدید شد و بعداً مشخص شد تحت شکنجه کشته شده است)، بودند. تحت فشار شکنجه‌های شدید، اسماعیل مجبور شد اعترافات جعلی را امضا کند که او را به حملات به محله‌های علوی حمص و جرایم دیگر متهم می‌کرد. یکی از بازجویان به او همیشه می‌گفت: «هرگز دوباره نور خورشید را نخواهی دید.»
حکم اعدام در دادگاه 15 دقیقه‌ای
سیدنایا به دلیل اعدام‌های دسته‌جمعی و شکنجه‌های سیستماتیک به «ماتادور انسانی» شهرت دارد. این زندان در ۳۰ کیلومتری شمال دمشق قرار دارد و یکی از بدنام‌ترین مراکز بازداشت رژیم اسد بوده است. در سپتامبر ۲۰۱۵، اسماعیل به همراه ۴۴ نفر دیگر در یک دادگاه نظامی ۱۵ دقیقه‌ای توسط قاضی محمد کانجو، معروف به صدور احکام سریع، محاکمه شد و به اعدام محکوم گردید. اما به دلیل مرگ سه برادرش و پرداخت رشوه هنگفت توسط خانواده‌اش، که او را به‌عنوان تنها پسر باقی‌مانده معرفی کردند، حکم او به حبس ابد تغییر یافت. پس از محاکمه، اسماعیل با ۱۵۰ زندانی دیگر، در حالی که همگی به یکدیگر زنجیر شده بودند، به سیدنایا منتقل شد. زندانیان قدیمی‌تر در زندان قبون به او هشدار داده بودند که هرگز به چشمان نگهبانان نگاه نکند، زیرا این کار می‌توانست به ضرب و شتم یا مرگ منجر شود.
مخفیانه پای دار
زندان سیدنایا به دلیل روش‌های وحشیانه شکنجه از جمله ضرب و شتم، شوک الکتریکی، محرومیت از غذا و خواب و اعدام‌های دسته‌جمعی، بدنام بود. گزارش‌ها حاکی از آن است که اجساد زندانیان به گورهای دسته‌جمعی در مناطقی مانند قطیفه، نیحه، عدرا و تدومون منتقل می‌شد. زندانیان در سلول‌های شلوغ و غیربهداشتی نگهداری می‌شدند، بدون دسترسی به آب آشامیدنی، امکانات بهداشتی، یا مراقبت‌های پزشکی. بسیاری به دلیل سوءتغذیه یا بیماری‌های قابل‌پیشگیری جان باختند. طبق گزارش‌های سازمان‌هایی مانند عفو بین‌الملل، بین سالهای ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۵، حدود ۱۳,۰۰۰ نفر در سیدنایا به‌صورت مخفیانه اعدام شدند، اغلب با حلق‌آویز در نیمه‌شب و بدون اطلاع قبلی.
بازگشایی زندان؛ اسد سقوط می‌کند
در تاریخ ۸ دسامبر ۲۰۲۴، پس از سقوط رژیم بشار اسد، نیروهای شورشی قفل‌های سلول‌های سیدنایا را شکستند و زندانیان را آزاد کردند. اسماعیل در ویدئویی از لحظه آزادی‌اش دیده می‌شود که با سر تراشیده و چهره‌ای تکیده، به همراه دیگر زندانیان در راهروهای تاریک زندان فریاد می‌زند و به سمت آزادی می‌دود. در زمان آزادی، از بیش از ۳۰,۰۰۰ زندانی که در طول سال‌ها در سیدنایا نگهداری شده بودند، تنها ۳,۰۰۰ تا ۴,۰۰۰ نفر باقی مانده بودند. بسیاری از زندانیان به دلیل شکنجه، گرسنگی یا اعدام جان باخته بودند. صحنه‌های آزادی شامل فریادها و گریه‌های شادی بود، در حالی که برخی زندانیان معلول تلاش می‌کردند خود را به سمت خروج بکشانند.
زندگی پس از زندان
اسماعیل پس از آزادی به خانه‌ای در حمص بازگشت که متعلق به خانواده همسرش بود، زیرا آپارتمان خودش در بابا عمر تخریب شده بود. او با پسر ۱۰ ساله‌اش، علی، که در طول دوران اسارت تنها سه بار توانسته بود او را ببیند، ملاقات کرد. همسر اسماعیل، به دلیل آداب محافظه‌کارانه خانواده‌های سنی سوری، در طول مصاحبه حضور نداشت. اسماعیل با وجود آزادی، همچنان از آثار روانی و جسمی زندان رنج می‌برد. او چهره‌ای تکیده و ویژگی‌هایی مانند عینک نازک و ریش مرتب دارد، اما نشانه‌های آسیب‌های دوران اسارت در او مشهود است.
آمار سازمان ملل از زندان مخوف
مشاهده‌گر حقوق بشر سوریه گزارش داده که از سال ۲۰۱۱، حدود ۵۹,۷۲۵ نفر در زندان‌های رژیم اسد تحت شکنجه یا شرایط غیرانسانی جان باختند، که ۱۰,۸۸۵ مورد با نام شناسایی شده‌اند. عفو بین‌الملل تخمین زده که بین ۵,۰۰۰ تا ۱۳,۰۰۰ نفر تنها در سیدنایا بین سالهای ۲۰۱۱ تا ۲۰۱۵ اعدام شدند. کمیسیون تحقیق سازمان ملل در سال ۲۰۲۵ گزارش داد که رژیم اسد از بازداشت‌های خودسرانه، شکنجه و ناپدیدسازی اجباری برای سرکوب مخالفان استفاده کرده و این اقدامات مصداق جنایات علیه بشریت و جنایات جنگی است. یک عکاس نظامی به نام سزار در سال ۲۰۱۳ با فرار از سوریه، ۵۵,۰۰۰ عکس از اجساد شکنجه‌شده را منتشر کرد که شواهد روشنی از جنایات رژیم ارائه می‌داد. این تصاویر نشان‌دهنده بدن‌های لاغر، خفه‌شده و با آثار ضرب و شتم بود. پس از سقوط رژیم، شواهد گورهای دسته‌جمعی در اطراف دمشق کشف شد که اجساد زندانیان سیدنایا به آنجا منتقل می‌شد.
منبع: خبر فوری
دیدگاه تان را بنویسید