قانون آسانسور برای طبقه همکف

آسانسور ها به عنوان یکی از پرکاربرد ترین تجهیزات در ساختمان های مسکونی شناخته می شوند که تردد بین طبقات مختلف را سرعت و سهولت می بخشند. این دستگاه ها به خصوص برای ساکنین طبقات بالاتر، کاربرد و مزایای بیشتری دارند. این در حالی است که ساکنین طبقه همکف، اصولا از آسانسور بی نیاز هستند. این امر باعث ایجاد اختلاف و چالش های بسیاری برای ساکنین یک مجتمع شده است. چرا که بر عقیده بسیاری از افراد که در طبقه همکف زندگی می کنند، هیچ هزینه ای بابت خرید، سرویس و نگهداری از آسانسور نباید شامل حال آن ها شود. به همین دلیل نیز قانون آسانسور برای طبقه همکف برای تمام مجتمع های مسکونی ابلاغ شده است تا به هر گونه اختلاف نظر پایان دهد. از این رو بهتر است ساکنین یک مجتمع قبل از نصب آسانسور از حیاط یا داخل ساختمان، با ملزومات آن آشنا شوند.

نصب آسانسور در قانون آسانسور برای طبقه همکف

در بسیاری از ساختمان های بلند مرتبه، وجود آسانسور نه تنها یک گزینه، بلکه یک ضرورت غیرقابل انکار است. اما در ساختمان هایی با ارتفاع کمتر – مثلاً سه یا چهار طبقه – این مسئله گاهی به چالش میان ساکنان طبقات مختلف تبدیل می شود. برای رفع این مشکل، توصیه می شود ساکنین از طریق تعامل با همدیگر به توافق برسند. اما اگر توافقی میان آن ها شکل نگرفت، می توان از طریق قانون آسانسور برای طبقه همکف ، راه حل نصب آسانسور را مشخص کرد.

طبق قوانین مربوط به تملک آپارتمان ها، به ویژه ماده ۲۳، اگر فضای فیزیکی مناسب برای نصب آسانسور وجود داشته باشد، مالکان طبقات بالایی می توانند حتی بدون رضایت ساکنان طبقات پایین، نسبت به اجرای این پروژه اقدام کنند. از سوی دیگر، ماده ۴ قانون اشاره می کند ساکنان طبقات بالا می توانند سهم هزینه نصب و حتی خسارات ناشی از تأخیر را از مالکان مخالف دریافت کنند. در نتیجه، گرچه همراهی و تفاهم میان ساکنان یک ساختمان بهترین راه حل است، اما نبود آن نیز مانعی برای ارتقای رفاه ساکنان طبقات بالاتر نخواهد بود.

در ساختمان هایی با حداکثر چهار طبقه، می توان جهت کاهش هزینه ها و در عین حال تسهیل تردد از بالابر خانگی استفاده نمود که هزینه آن نیز کمتر می باشد.

هزینه تعمیر در قانون آسانسور برای طبقه همکف

آسانسور به دلیل استفاده مداوم و روزمره دچار خرابی می شوند و این امری کاملا رایج و طبیعی است. به همین دلیل نیز ساکنین بایستی در دوره های زمانی مشخص به بازرسی، سرویس و در صورت نیاز تعمیر آسانسور اقدام کنند. یکی از مهم ترین چالش های ساکنین طبقه های همکف و طبقه های بالایی یک مجتمع، در رابطه با هزینه های مربوط به این اقدامات است. مطابق با قوانین پرداخت هزینه های مربوط به این خدمات جز مخارج عمومی ساختمان بوده و باید توسط تمام واحد ها پرداخت گردد.

طبق قانون آسانسور برای طبقه همکف، ساکنانی که در طبقه همکف یا اول زندگی می کنند و استفاده ای از آسانسور ندارند را نیز در پرداخت هزینه شریک هستند، چرا که آسانسور یکی از بخش های مشاع ساختمان است و نگهداری آن بر عهده همه ی مالکان است.

پرداخت شارژ ماهانه با توجه به قانون آسانسور برای طبقه همکف

در ساختمان های آپارتمانی، ساکنین به صورت ماهانه مبلغی را برای تأمین هزینه های لازم در جهت خدمات عمومی و بخش های مشاع مانند نظافت، نور راه پله ها و... پرداخت می کنند. یکی از عواملی که در هزینه های شارژ ماهانه تاثیر می گذارد، نگهداری آسانسور است. در حقیقت آسانسور ها یکی از تجهیزات مشترک در آپارتمان بوده و هزینه سرویس و نگهداری آن از محل شارژ پرداخت می شود. البته در بسیاری از مواقع این موضوع با مخالفت برخی از ساکنان طبقه همکف یا واحد های خالی همراه می شود، چرا که تصور می کنند به دلیل استفاده نکردن از آن، نباید سهمی بپردازند.

اما طبق ماده ۲۳ قانون تملک آپارتمان ها، همه مالکان موظف به پرداخت سهم خود از هزینه های نگهداری بخش های مشترک ساختمان بوده و این قانون شامل آسانسور نیز می شود. بنابراین، ساکنانی که در طبقه همکف یا اول زندگی می کنند یا حتی واحد آن ها خالی یا در حال فروش است، از پرداخت هزینه آسانسور معاف نیستند.

در ساختمان هایی که تعداد توقف های مد نظر کم است، ساکنین ممکن است به جای آسانسور از مدل هایی چون بالابرهای شیشه ای استفاده کنند. در چنین شرایطی، اطلاع از قیمت بالابر خانگی شیشه ای پیش از تصمیم گیری جمعی، اهمیت دارد تا از بروز اختلاف در تقسیم هزینه ها جلوگیری شود.

قانون آسانسور برای طبقه همکف و تعیین هزینه شارژ

نحوه تعیین هزینه شارژ، ساکنین یک مجتمع در طبقه همکف یا طبقه اول را ملزم می دارد تا هزینه های مربوط به نگهداری و تعمیر آسانسور را پرداخت کنند. اما تعیین مقدار این هزینه ها می تواند متفاوت باشد. در حقیقت برای تعیین هزینه شارژ آسانسور در ساختمان ها، دو رویکرد اصلی وجود دارد. در روش قانونی، تمامی واحد ها—موظف به پرداخت سهم برابر از هزینه آسانسور هستند. اما در روش قرار دادی، ساکنان می توانند در قالب جلسه مجمع عمومی توافق کنند که واحد های طبقات همکف و اول، به دلیل استفاده کمتر، مبلغ کمتری پرداخت کنند. البته این تصمیم تنها در صورت رضایت همه مالکان قابل اجرا است.

قانون آسانسور برای مسئولیت پرداخت بین مالک و مستأجر

یکی دیگر از چالش ها در پرداخت هزینه های مربوط به آسانسور، مسئولیت پرداخت آن است. در واقع مالکان و مستاجرین همواره بر سر این موضوع که مسئول پرداخت هزینه های آسانسور بر عهده کیست چالش هایی داشته اند. خوشبختانه قوانین در مورد هزینه های مربوط به آسانسور، تفاوت مشخصی میان مسئولیت های مالک و مستأجر قائل شده است و مسئولیت پرداخت این هزینه ها با توجه به شرایط، متغیر است. مطابق با این قوانین اگر نصب یا تعویض کامل آسانسور در ساختمان مورد نظر باشد، پرداخت این هزینه ها بر عهده مالک است، چراکه این نوع هزینه ها جزو مخارج سرمایه ای و بلند مدت ساختمان محسوب می شود.

این در حالی است که هزینه های جاری مانند بازرسی، سرویس های دوره ای و تعمیرات جزئی که به صورت منظم در قالب شارژ ماهیانه ساختمان دریافت می شود، معمولاً بر عهده مستأجر است. این تفکیک در تمام طبقات، از جمله طبقه همکف، به همان شکل اعمال می شود و استفاده یا عدم استفاده از آسانسور تأثیری در اصل پرداخت ندارد.

کلام آخر

قانون آسانسور برای طبقه همکف با هدف پایان دادن به اختلافات رایج میان ساکنان، به ویژه درباره پرداخت هزینه ها وضع شده است. این قانون تأکید می کند که آسانسور به عنوان بخشی از مشاعات ساختمان است و هزینه های نگهداری، تعمیر و سرویس آن باید توسط همه واحدها حتی واحدهای طبقه همکف پرداخت شود. با این حال، امکان توافق داخلی برای پرداخت کمتر توسط ساکنان طبقات پایین تر وجود دارد.

انتهای رپورتاژ آگهی