سکوت اوباما یا فریاد ترامپ؛ کدامیک خدمت بیشتری به روسها کرد؟

این رسانه عرب زبان ادامه داد: اما واقعیت آن است که این برداشت، تنها از زاویه محدودی به میدان سوریه می نگرد و از بسیاری از وقایع میدانی غافل است. در سال 2011، هدف علنی اوباما تغییر نظام سوریه با استفاده از تمام ابزارهای ممکن، به استثنای ورود مستقیم ارتش آمریکا در مبارزه بود. اعلام استراتژی اوباما در مورد براندازی نظام اسد، دعوت واضحی بود برای هم پیمانان و موسسات امنیتی، سیاسی و رسانه ای آمریکا، برای تحقق این هدف. بر این اساس، تحریمهای اقتصادی علیه سوریه اعمال، و برنامه های آموزش نیروهای مسلح سوری، آغاز شد.

با ورود نظامی روسیه به میدان سوریه در سال 2015، اوباما وارد استراتژی «فرسایشی» شد و تلاش کرد توازن قوا را با کمک رسانی به نیروهای مسلح، در زمینه سلاح، تجهیزات و آموزش، محقق کند. تا آنجا که درگیریها تا زمانی نامشخص ادامه پیدا کرده و توان روسها، ایرانی ها، ارتش سوریه و حزب الله، تحلیل رود.

شاید تهدیدهای آمریکایی در مورد اینکه هم پیمانان آن در خلیج فارس و سعودی، آنها اقدام به کمک رسانی به نیروهای مسلح سوریه می کنند، بخشی از همین تفکر استراتژیک آمریکا برای تبدیل میدان سوریه به باتلاقی برای روسها، بوده باشد. در دوره اوباما، آمریکایی ها معتقد بودند توان این کار را دارند.

این در حالی است که در دوره ریاست جمهوری ترامپ، با وجود سر و صدای زیاد او، روسها توانستند نفوذ خود در سوریه را افزایش داده و به ارتش و دولت سوریه اجازه سیطره بر 75 درصد از جغرافیای سوریه را بدهند.

ترامپ در واقع دلایل خاصی برای اجرای این سیاست در سوریه داشت و محور اصلی اقدامات او در مورد سوریه-درست برخلاف اوباما- مهار ایران، به هر قیمتی بود؛ حتی اگر در این مسیر مجبور شود دستاوردهایی را به روسیه بدهد، تا بتواند نقش ایران در سوریه را کم رنگ تر کند.

اوباما خطر ایران را در مقایسه با بازگشت روسها به صحنه جهانی از دروازه سوریه، تهدید کمتری برای منافع آمریکا می دانست؛ از این رو توافق هسته ای را امضا کرد.

به این ترتیب، تفاوت بین قدرت ترامپ و قدرت اوباما در خاورمیانه، توان این دو در فریاد زدن، دشنام دادن و تهدید کردن است و هر دو در تلاش برای عدم مقابله مستقیم با روسیها برابرند. در حقیقت، سیاست اصلی ترامپ، دشمنی با ایرانی ها و فلسطینی هاست؛ در حالی که در دوره او روسها سیطره شبه کاملی بر حوادث منطقه یافته اند؛ به نحوی که هیچ طرف منطقه ای یا بین المللی نمی تواند بدون موافقت روسیه تصمیمی بگیرد.

منبع: انتخاب