دریاچه و تالاب بین‌المللی هامون سومین دریاچه بزرگ کشور پس از خزر و ارومیه؛ هفتمین تالاب بین‌المللی جهان و یکی از ذخیره‌گاه‌های زیست‌محیطی در ایران و آب و هوای معتدل آن هرساله پذیرای پرندگان مهاجری مانند درنای طناز، پلیکان و فلامینگو و «سیستان» در روزگاری نه چندان دور انبار غله ایران بوده است. ساخت سدهای مختلف مانند کجکی و کمال خان بر روی هیرمند برای انحراف آب، ندادن حقه آبه هامون توسط طرف افغانستانی نصب و بکارگیری انواع پمپ در مسیر رودخانه هیرمند جهت کشاورزی در آن طرف مرز از یک سو و کاهش باران‌های فصلی و تغییرات آب و هوایی جهان از سوی دیگر، خشک شدن دریاچه هامون را به دنبال داشت. این روزها دیگر در سیستان، خبری از دامداری، کشاورزی، حصیر بافی و ماهیگیری نیست، روستاها در سکوتی غمناک فرو رفته‌اند، بی آبی و هجوم ریزگردها از بستر خشک تالاب با طوفان‌هایی با سرعت ۹۰ تا ۱۲۰ کیلومتر در ساعت که همواره با شن و ماسه خشک همراه است باعث به زیر خاک رفتن خانه‌های روستایی، تلف شدن دام‌ها و از بین رفتن چاه‌های آب شیرین برای معدود زمین‌های کشاورزی باقیمانده از خشکسالی در حاشیه تالاب بین المللی هامون می‌شود که دستاورد آن از دست دادن خاکی حاصل‌خیز و مهاجرت از روستاها است.
