نعمت احمدی اعلام کرد: نقش«قدرت در سایه»در پروژه میانکاله
جهان‌صنعت نوشت: وقتی فیلم‌هایی منتشر شد که نشان می‌داد با وجود دستور رییسی، پیمانکار پتروشیمی میانکاله دست از کار نکشیده، به نظر رسید که دستوری صوری و در جهت فریب مردم صادر شده و دولت به قدر کافی روراست نیست. وقتی هم که محمدباقر قالیباف آن‌طور از توقف این پروژه عصبانی شد، گمان رفت که دست مجلس در کار است. برخی اما معتقدند که این وضعیت خطیرتر از این حرف‌ها است.
نعمت احمدی، حقوقدان اما ریشه این وضعیت را فراتر از دولت یا مجلس می‌داند و از «قدرت در سایه» صحبت می‌کند. او در گفت‌وگو با «جهان‌صنعت» گفت: «مساله‌ای که باید بی‌تعارف گفت این است که ما در ایران هنوز به یک دولت-ملت بر اساس تعریف سیاسی آن نرسیده‌ایم تا فرامین، دستورها، قوانین و آیین‌نامه‌ها ضابطه‌مند صادر و اجرا شود.»
وی توضیح داد: «دو جریان اصلاح‌طلب و اصولگرا در کشور داریم و همه کوشش می‌کردند که یک جناح حاکم باشد تا به صورت یکدست عمل کرده و با تمرکز به حل مسائل بپردازد. هرچند که معتقدم هیچ جامعه‌ای نتوانسته با یکدستی به توفیق برسد و اگر هم چنین چیزی را تجربه کرده‌اند در نهایت شکست خوردند، حتی کشورهای کمونیستی هم نتوانسته‌اند در این زمینه موفق باشند. به هرحال در این شرایط که ما به یک قدرت مدرن نرسیده‌ایم، تصمیم‌سازی‌ها در موزاییک‌های قدرت صورت می‌گیرد.»
نعمت احمدی در شرح ویژگی‌های موزاییک‌های قدرت نیز گفت: «موزاییک‌های قدرت جایی است که پول و نیرو دارند. اینها فارغ از تمرکز جریان حاکم و به صورت فدراتیو عمل می‌کنند. همین موضوع ورزشگاه مشهد مثالی است که می‌توان در این باره زد. اصلا چرا باید بازی ایران با لبنان در مشهد انجام می‌شد تا اگر اتفاقی افتاد نقش و نمای مذهبی پیدا نکند؟ درباره کارهای دیگر هم همین‌طور است. مثلا فکر می‌کنید که مجموعه خاصی امکان‌سنجی کرده و طی بررسی‌هایی به این پرداخته که چقدر نیروی کار در مازندران بیکار است، اراضی چقدر است و… بعد تصمیم گرفته که در میانکاله پتروشیمی بسازد؟ نه، ایجاد اشتغال در هر استانی یک آمایش محلی می‌خواهد. مثلا چرا در میانکاله گلخانه نساخته‌اند و در اراضی مرغوب قابل کشت دنبال ساخت پتروشیمی رفته‌اند؟!
وی مسوولیت این اقدامات را برعهده کانون‌های قدرت موجود دانست و گفت: «کانون‌های قدرتی که توان بالایی دارند و قانون‌پذیر نیستند، چنین می‌کنند. وقتی رییس‌جمهور دستور توقف ساخت پتروشیمی میانکاله را داده و در فیلم‌ها می‌بینیم که همچنان مشغول کار هستند، باید از دادستان محل پرسید که چرا وضعیت چنین است. او باید ببیند این ماشین‌آلاتی که برخلاف دستور رییس‌جمهور عمل می‌کنند از چه اتاقی فرمان می‌گیرند.»
این کارشناس مسائل حقوقی ادامه داد: «این رویه را نمی‌بینیم چون آن دادستان نیز یک فردی مثل من و شما است که کانون‌های قدرت در منطقه را می‌شناسد و احساس خطر می‌کند.»
احمدی در پاسخ به اینکه آیا نقش کانون‌های قدرت، قوای سه‌گانه که از نگاه مردم و قانون مسوولیت اداره کشور را برعهده دارند، از مسوولیت مبرا می‌کند؟ گفت: «قوای سه‌گانه در همه موارد نقش ندارند، مثال بزنم. در همین طرح صیانت دیدیم که مجلس تصمیم گرفت و برای تصویب آن تشکیلاتی درست کرد و ساعت‌ها وقت گذاشتند. حتی برخلاف آیین‌نامه که اجازه بررسی موضوعی غیر از بودجه را همزمان با آن نمی‌دهد، عمل شد و حتی رییس مجلس مخالفت کرد و… اما نهایتا کار به جایی نرسید. این یعنی مساله قوای سه‌گانه نیست.»
وی توضیح داد: «ما در عرض قوای سه‌گانه و حاکمیت، شاهد حضور کانون‌های قدرت هستیم. در همه دنیا، دولت در سایه وجود دارد اما آن دولت در سایه کار اجرایی نمی‌کند و صرفا نظارت دارد. در ایران «قدرت در سایه» داریم. این قدرت در سایه پاسخگو هم نیست.»او دلیل اینکه سراغ ساخت پتروشیمی رفته‌اند را در سودآوری اقتصادی آن دانست و گفت: «ما با فروش نفت هزار مساله داریم و نمی‌دانیم چقدر بفروشیم، به کی بفروشیم، پولش را چطور برگردانیم و… اما پتروشیمی کانون فساد مملکت است. به بدهکاران بانکی، ابرپولدارها و… نگاه کنید؛ همه اینها ریشه در پتروشیمی دارد. چرا انگیزه‌ای ندارند که در کشاورزی عمل کرده و مثل یک گلخانه بزرگ در میانکاله درست کنند؟ یک پتروشیمی از لحظه اول تماما ثروت، قدرت، تصمیم‌گیری و تصمیم‌سازی است. طبیعی است که ساخت این مجموعه قدرت و ثروت را آنجا جمع کرده و در مسائلی مثل انتخابات، جابه‌جایی و تعیین مدیران اثر‌گذار است. طبیعتا دردشان ایجاد اشتغال و حل مسائل منطقه نیست چون اگر بود سراغ مسائلی می‌رفتند که سازگار با محیط‌زیست و منطقه است و نه پتروشیمی که از اول تا آخر ثروت و قدرت و حاکمیت است.»
دیدگاه تان را بنویسید